бурката́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бурката́нне бурката́нні
Р. бурката́ння бурката́нняў
Д. бурката́нню бурката́нням
В. бурката́нне бурката́нні
Т. бурката́ннем бурката́ннямі
М. бурката́нні бурката́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бурката́нне ср. воркова́нье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурката́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. буркатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння; буркатня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бурката́ць, -качу́, -ко́чаш, -ко́ча; -качы́; незак. (разм.).

1. Тое, што і буркаваць.

Голуб буркоча.

2. што і без дап. Бурчаць, мармытаць.

Б. сабе пад нос.

|| наз. бурката́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бу́ркат, ‑у, М ‑каце, м.

Разм. Тое, што і буркатанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буркатня́, ‑і, ж.

Разм. Бурчанне, буркатанне. — Добры дзень, старшынька, — змяніла, адразу сваю буркатню на лагодную ліслівасць мачыха. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ту́ркаўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

Птушка атрада галубоў з бурым апярэннем без металічнага бляску. Чуваць буркатанне туркавак. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

урча́ние бурча́нне, -ння ср.; буркава́нне, -ння ср.; бурката́нне, -ння ср.; журча́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)