бунтаўні́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бунтаўні́к |
бунтаўнікі́ |
| Р. |
бунтаўніка́ |
бунтаўніко́ў |
| Д. |
бунтаўніку́ |
бунтаўніка́м |
| В. |
бунтаўніка́ |
бунтаўніко́ў |
| Т. |
бунтаўніко́м |
бунтаўніка́мі |
| М. |
бунтаўніку́ |
бунтаўніка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бунтаўні́к, -ка́ м., разг., см. бунтаўшчы́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Супара́т ’упарты’ (Нас., Бяльк., Мат. Маг., Юрч.), ’упарты, непаслухмяны’, ’супраціўнік, вораг, бунтаўнік’ (Гарэц.), ’супернік’ (Беларусіка, 19, 224), супара́тка ’ўпартая жанчына’, супара́тываць ’упарціцца; барухацца, супраціўляцца’ (Нас., Юрч.). Дэрыват ад супар (гл.) з суф. ‑ат, аб якім гл. Сцяцко, Афікс. наз., 120.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)