бунтаўні́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бунтаўні́к бунтаўнікі́
Р. бунтаўніка́ бунтаўніко́ў
Д. бунтаўніку́ бунтаўніка́м
В. бунтаўніка́ бунтаўніко́ў
Т. бунтаўніко́м бунтаўніка́мі
М. бунтаўніку́ бунтаўніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бунтаўні́к, -ка́ м., разг., см. бунтаўшчы́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунтаўні́к м., бунтаўшчы́к (пагард.) м. гл. бунтар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

troublemaker

[ˈtrʌbəl,meɪkər]

n.

баламу́т -а, бунтаўні́к -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

anarch

[ˈænɑ:rk]

n.

анархі́ст -а m., бунтаўні́к -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

buntownik

м. бунтаўшчык, мяцежнік, паўстанец, бунтаўнік, бунтар; баламутнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Супара́т ’упарты’ (Нас., Бяльк., Мат. Маг., Юрч.), ’упарты, непаслухмяны’, ’супраціўнік, вораг, бунтаўнік’ (Гарэц.), ’супернік’ (Беларусіка, 19, 224), супара́тка ’ўпартая жанчына’, супара́тываць ’упарціцца; барухацца, супраціўляцца’ (Нас., Юрч.). Дэрыват ад супар (гл.) з суф. ‑ат, аб якім гл. Сцяцко, Афікс. наз., 120.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rebel

1. [ˈrebəl]

n.

1) паўста́нец -ца m., паўста́нка f.

2) бунта́р -а́ m., бунта́рка f., бунтаўні́к -а́ m., бунтаўні́ца f.

2.

adj.

1) бунта́рскі

2) бунта́рны, паўста́нцкі

3. [rɪˈbel]

v.i., (-ll-)

1) бунтава́ць (-ца)

2) паўстава́ць

•

- Rebel

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)