блі́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
блі́н |
бліны́ |
| Р. |
бліна́ |
бліно́ў |
| Д. |
бліну́ |
бліна́м |
| В. |
блі́н |
бліны́ |
| Т. |
бліно́м |
бліна́мі |
| М. |
бліне́ |
бліна́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
блін, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Мучны выраб з рэдкага цеста, спечаны на патэльні.
Бліны з макам.
Б. не клін: бруха не расколе (прыказка).
|| прым. блі́нны, -ая, -ае і бліно́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
блін (род. бліна́) м. блин;
◊ пячы́ як бліны́ — печь как блины́;
разбі́цца ў б. — расшиби́ться в лепёшку;
пе́ршы б. камяко́м — посл. пе́рвый блин ко́мом
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
блін, ‑а, м.
Хлебны выраб з рэдкага цеста, спечаны на скаварадзе. [Маці:] — Аднойчы адна кабета паліла ў печы і пякла бліны. Якімовіч. На зэдліку каля прыпека ляжаў стос жоўтых бліноў і пачаты кружок авечага лою. Дуброўскі.
•••
Першы блін камяком — пра няўдалы пачатак якой‑н. справы.
Як бліны пячы гл. пячы.
Разбіцца ў блін гл. разбіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Блін 1 ’блін’. Рус. блин, укр. блине́ць. Слова ў гэтай форме пераважна ўсх.-слав. Зыходзячы з такіх форм, як ст.-рус. млинъ, укр. млине́ць, балг. млин, серб.-харв. мли̏нац, в.-луж. blinc//mlinc, н.-луж. młync і да т. п., звычайна лічаць, што першапачаткова было mlinъ (да прасл. melti ’малоць’), якое дысімілявалася (m–n > b–n). Так Сольмсен, KZ, 37, 589 і наст.; Міклашыч, 186; Праабражэнскі, 1, 30; Фасмер, 1, 175; Рудніцкі, 146. Ільінскі (РФВ, 61, 239 і наст.) разглядае форму блін асобна (яго рэканструкцыя: *бълинъ, якое быццам роднаснае ням. Beule ’шышка’), але гэта не пераконвае. Не пераконваюць таксама версіі пра запазычанне (аб гэтым Фасмер, 1, 175).
Блін 2 ’млын’ (Сцяц.). Мабыць, дысіміляцыяй (м–н > б–н) з млін (гл. млын).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
грача́нік², -а, мн. -і, -аў, м.
Блін з грэцкай¹ мукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прасна́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Тоўсты блін з прэснага цеста.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лапу́нчык
‘блін’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
лапу́нчык |
лапу́нчыкі |
| Р. |
лапу́нчыка |
лапу́нчыкаў |
| Д. |
лапу́нчыку |
лапу́нчыкам |
| В. |
лапу́нчык |
лапу́нчыкі |
| Т. |
лапу́нчыкам |
лапу́нчыкамі |
| М. |
лапу́нчыку |
лапу́нчыках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
налі́снік, -а, мн. -і, -аў, м.
Вельмі тонкі блін з пшанічнай мукі.
Напячы наліснікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
таўчо́нік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).
Блін з тоўчанай бульбы.
На снеданне падалі таўчонікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)