бля́клы, -ая, -ае.

Які страціў яркасць афарбоўкі, свежасць.

Б. колер.

Бляклая трава.

|| наз. бля́класць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бля́клы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бля́клы бля́клая бля́клае бля́клыя
Р. бля́клага бля́клай
бля́клае		 бля́клага бля́клых
Д. бля́кламу бля́клай бля́кламу бля́клым
В. бля́клы (неадуш.)
бля́клага (адуш.)		 бля́клую бля́клае бля́клыя (неадуш.)
бля́клых (адуш.)
Т. бля́клым бля́клай
бля́клаю		 бля́клым бля́клымі
М. бля́клым бля́клай бля́клым бля́клых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бля́клы блёклый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бля́клы, ‑ая, ‑ае.

Які страціў яркасць фарбаў, афарбоўкі; няяркі. [Шапка] была зашмальцаваная, з аколышам невыразнага, бляклага колеру. Хадкевіч. На бляклым небасхіле ўдалечыні ўжо запалілася і ціха гарэла адзінокая, самотная зорка. Быкаў. Неба было халоднае, бляклае, быццам нехта сінькі капнуў у яго і яна тонка-тонка распусцілася па ўсім купале. Лобан. // Які страціў свежасць; вялы; бледны. Аднастайны ландшафт. Выгаралыя на сонцы светла-жоўтага колеру бляклыя травы. Сяргейчык. // перан. Без бляску, без румянцу; бледны, выцвілы. Бляклы твар. □ У вачах Тосі — бляклых і змрочных — адбіўся спалох. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смяро́тна-бля́клы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. смяро́тна-бля́клы смяро́тна-бля́клая смяро́тна-бля́клае смяро́тна-бля́клыя
Р. смяро́тна-бля́клага смяро́тна-бля́клай
смяро́тна-бля́клае		 смяро́тна-бля́клага смяро́тна-бля́клых
Д. смяро́тна-бля́кламу смяро́тна-бля́клай смяро́тна-бля́кламу смяро́тна-бля́клым
В. смяро́тна-бля́клы (неадуш.)
смяро́тна-бля́клага (адуш.)		 смяро́тна-бля́клую смяро́тна-бля́клае смяро́тна-бля́клыя (неадуш.)
смяро́тна-бля́клых (адуш.)
Т. смяро́тна-бля́клым смяро́тна-бля́клай
смяро́тна-бля́клаю		 смяро́тна-бля́клым смяро́тна-бля́клымі
М. смяро́тна-бля́клым смяро́тна-бля́клай смяро́тна-бля́клым смяро́тна-бля́клых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бле́клы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і бляклы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жу́хлый жу́хлы; бля́клы; (линялый) ліня́лы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блёклый бля́клы;

блёклая руда́ мин. бля́клая руда́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Палавы́ 1 ’які мае бледна-жоўты колер’ (ТСБМ, Гарэц., Мал., Сцяшк. МГ, Бяльк., Булг., Нар. сл.), полову́ ’тс’ (ТС). Рус. поло́вый, полово́й ’бледна-жоўты, бляклы’, укр. поло́вий ’жоўты, чырвона-жоўты’, ст.-рус. половъ ’бледна-жоўты, бляклы’, ст.-слав. плавъ, польск., в.-, н.-луж. płowy ’бляклы, саламяны’, чэш., славац. plavý ’бляклы, буланы, бледна-жоўты’, серб.-харв. пла̑в, пла́ва, пла́во ’блакітны, светлавалосы’, славен. plàv, pláva ’блакітны’, балг. плав ’бледна-жоўты’. Прасл. polvъ. Роднасныя літ. pal̃vas ’буланы, бледна-жоўты’, ст.-в.-ням. falo ’бляклы, бледны, светлавалосы’, ст.-інд. palitás ’стары, сівы’, palitám ’сівыя валасы’, грэч. πολιός ’шэры’, лац. раlteō ’бледны’, pallidus ’бледны’ і інш. (Траўтман, 205; Вальдэ-Гофман, 2, 239; Фасмер, 3, 313; у Фасмера гл. і інш. літ-ру).

Палавы́ 2 ’хлеб, у якім палова жытняй мукі’ (Касп.), паловэ́й (хлеб) ’тс’ (Шн. 3, Нік. Очерки). Ад пол‑, палова (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жо́ўклы. Укр. жо́вклий ’жоўклы’. Чэш. žlukly ’пратухлы (у прыватнасці, пра тлушч)’. Ад асновы дзеяслова жоўкнуць з суфіксам ‑л‑ (параўн. блякнуць — бляклы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)