аўчы́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аўчы́на |
аўчы́ны |
| Р. |
аўчы́ны |
аўчы́н |
| Д. |
аўчы́не |
аўчы́нам |
| В. |
аўчы́ну |
аўчы́ны |
| Т. |
аўчы́най
аўчы́наю |
аўчы́намі |
| М. |
аўчы́не |
аўчы́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
аўчы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж.
Вырабленая авечая шкура.
Кажух з аўчын.
|| памянш. аўчы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
◊
Аўчынка вырабу не варта — аб справе, якая не апраўдвае клопатаў.
|| прым. аўчы́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аўчы́на, ‑ы, ж.
Вырабленая авечая шкура. Шапка з аўчыны. // Разм. Кажух. Чуў увосень ён выццё ваўчынае, А вясной — паводак срэбны звон. Ляжа спаць, укрыецца аўчынаю, — Ад самотных дум знікае сон. Панчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аўчы́на ’вырабленая авечая шкура’, рус. овчина, польск. owczyna, серб.-харв. о̀вчина ’вялікая аўца’ і ’аўчына’. Ад ovьka, параўн. літ. avikíena (Траўтман, 20, адносна ўтварэнняў такога тыпу гл. Атрэмбскі, Gramatyka, 9–10). Гл. Фасмер, 3, 116; Трубачоў, Происх., 69 і наст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
муто́нI м. (особо выделанная овчина) аўчы́на, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
недаква́шаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад недаквасіць.
2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку недастатковай закваскі. Недаквашаная аўчына. Недаквашанае малако.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
*Мяшы́на, ст.-бел. мешына ’вырабленая аўчына’ (XVI ст.), ст.-рус. мечина, мячина, мѣшина ’тс’, рус. меша, мешына ’сырая неапрацаваная аўчына’ запазычаны з асм.-тур. mešin, крым.-тат. mašin ’аўчына’ (Радлаў, 4, 2114; Булыка, Лекс. запазыч., 114) < перс. mēš ’авечка, баран’ (Бернекер, 2, 47; Фасмер, 2, 614). Ст.-рус. формы з ‑ч‑ пад уплывам мячити ’рабіць мяккім’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лубе́ц ’залубянелая аўчына’ (Нар. Гом.). Да луб 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)