ацвярдзе́нне, -я, н.
1. гл. ацвярдзець.
2. Тое, што і ацвярдзеласць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ацвярдзе́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ацвярдзе́нне |
| Р. |
ацвярдзе́ння |
| Д. |
ацвярдзе́нню |
| В. |
ацвярдзе́нне |
| Т. |
ацвярдзе́ннем |
| М. |
ацвярдзе́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ацвярдзе́нне ср. отверде́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ацвярдзе́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. ацвярдзець.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ацвярдзе́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е; зак.
Стаць цвёрдым.
Глеба ацвярдзела.
|| незак. ацвердзява́ць, -а́е.
|| наз. ацвярдзе́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
отверде́ние зацвярдзе́нне, -ння ср., ацвярдзе́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ *Мы́жыць, мьʼіжьіты ’імжэць’ (малар., Нар. лекс.). Да імжыць (гл.). Ацвярдзенне мі‑ (< прасл..ть‑) у зах.-палес. гаворках.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Матыле́нька ’мянташка’ (жабін., ДАБМ; к. 264); памянш. з мянці́ла (гл.), у якой адбылася страта санорнага і ацвярдзенне пачатковага м‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лод ’лёд’ (Булг.) у словазлучэнні на лоду. Паводле Р. У. Краўчука (вусн. паведамл.), ацвярдзенне л‑ адбылося ў выніку блытаніны паводле зваротнай аналогіі. Параўн. палес. кынь ’конь’ — Р. скл. коня́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лаўшэ́нь ’ляўша’ (віл., Сл. паўн.-зах.). Да ле́вы (гл.). Утвораны ад назоўніка лявуш або ляўшня. Пачатковае ацвярдзенне л‑ мае нерэгулярны характар. Аб суф. ‑энь гл. Сцяцко., Афікс. наз., 152. Параўн. таксама ляўшэнь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)