аблі́чча
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аблі́чча |
аблі́ччы |
| Р. |
аблі́чча |
аблі́ччаў |
| Д. |
аблі́ччу |
аблі́ччам |
| В. |
аблі́чча |
аблі́ччы |
| Т. |
аблі́ччам |
аблі́ччамі |
| М. |
аблі́ччы |
аблі́ччах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аблі́чча, -а, н.
1. Знешні выгляд, сукупнасць адметных рыс каго-, чаго-н.; рысы і выраз твару.
Сціранне аблічча старой вёскі.
Знаёмае а.
2. перан. Характар, духоўны склад.
Маральнае а. чалавека.
Нацыянальнае а. літаратуры.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
аблі́чча ср.
1. о́блик м., лицо́, о́браз м.;
а. го́рада — о́блик (лицо́) го́рода;
стра́ціць чалаве́чае а. — потеря́ть челове́ческий о́браз (о́блик);
2. лицо́, черты́ лица́;
па ~ччы пазна́ць мо́жна, што гэ́та твой сын — по лицу́ (по черта́м лица́) мо́жно узна́ть, что это твой сын;
◊ паказа́ць сваё (сапра́ўднае) а. — показа́ть своё (настоя́щее) лицо́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аблі́чча, ‑а, н.
1. Твар; рысы, выраз твару. Пазнаць па абліччы. Суровае аблічча. □ З галавы ні на хвіліну не выходзіла аблічча маладой дзяўчыны. Колас. Штурхаючыся, збіваючы людзей з ног, Толя бегаў.. ўзад і ўперад, выглядаючы знаёмае аблічча. Якімовіч. // Вонкавы выгляд каго‑н. Вонкавае аблічча. Дзіўна, наколькі яго [зубра] аблічча гарманіравала з навакольным лясным пейзажам. В. Вольскі. Усё.. аблічча [дзяўчыны] выдавала яе ўсходняе паходжанне. Васілевіч.
2. Агульны вонкавы выгляд, сукупнасць адметных рыс, характэрных чаму‑н. Суровае ваеннае аблічча сталіцы. Пераўтварыць аблічча зямлі. □ Камуністы аблічча краіны змяняюць, Упрыгожваюць гарадамі, садамі, Небывалыя ў полі расцяць ураджаі, Азараюць зямлю залатымі агнямі. Танк. Сціраецца аблічча старой вёскі. Дуброўскі.
3. перан. Індывідуальнасць, унутраны змест каго‑, чаго‑н.; духоўны склад, характар. Маральнае аблічча савецкага чалавека. Творчае аблічча пісьменніка. Нацыянальнае аблічча літаратуры. □ Замаскіраваны вораг умеў схаваць сваё аблічча за гучным словам, за бездакорнымі паводзінамі ў побыце. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аблі́чча ’аблічча, твар, воблік’ да прасл. ob‑lik‑ije, гл. лік. Бел. аблічча, укр. обличча маюць генетычна тоесныя адпаведнікі ў серб.-харв. о̀блічје ’знешні від’, славен. obličje ’аблічча’, што сведчыць аб праславянскім характары слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
обли́чье в разн. знач. аблі́чча, -чча ср.;
звери́ное обли́чье фаши́зма звяры́нае аблі́чча фашы́зму.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перараджэ́нне, -я, н.
1. гл. перарадзіцца.
2. Страта былога светапогляду, сацыяльнага аблічча пад уздзеяннем чужога асяроддзя, ідэалогіі.
Маральнае п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ликI м. (лицо) уст., поэт. твар, род. тва́ру м.; (облик) аблі́чча, -чча ср.; (вид) вы́гляд, -ду м.;
лик со́лнца аблі́чча (вы́гляд) со́нца;
лик земли́ вы́гляд (аблі́чча) зямлі́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
на́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. Гістарычна ўстойлівая супольнасць людзей, якая ўтвараецца ў працэсе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, літаратурнай мовы, асаблівасцей культуры і духоўнага аблічча.
Права нацый на самавызначэнне.
2. У некаторых спалучэннях: краіна, дзяржава.
Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)