Verbum

семітало́гія, ‑і, ж.

Сукупнасць навук, якія вывучаюць семіцкія мовы, культуры, літаратуры і гісторыю семітамоўных народаў.

[Ад ееміт і грэч. logos — вучэнне.]

першасвяшчэ́ннік, ‑а, м.

Уст.

1. Вярхоўны жрэц у некаторых старажытных народаў.

2. Духоўная асоба вышэйшага сану.

плоў, плову, м.

Нацыянальная страва ў народаў Сярэдняй Азіі, прыгатаваная з рысу і бараніны з прыправамі.

[Перс. plou.]

ке́чуа, нескл., м.

Самы буйны з сучасных індзейскіх народаў, які складае значную частку насельніцтва Паўднёвай Амерыкі.

панславі́зм, ‑у, м.

Рэакцыйная палітычная плынь, якая імкнулася да аб’яднання ўсіх славянскіх народаў пад уладай рускага цара.

бейт, ‑а, М бейце, м.

Спец. Від вершаванай страфы ў паэзіі народаў Усходу, які ўяўляе сабой двухрадкоўе.

германі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Сукупнасць навук, якія вывучаюць мовы і культуры германскіх народаў; германская філалогія.

драві́ды, ‑аў; адз. дравід, ‑а, М ‑дзе, м.

Група народаў паўднёвай Індыі, блізкіх па мове і культуры.

дуду́к, ‑а, м.

Духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе трубкі з 9 адтулінамі; пашыраны ў народаў Каўказа.

[Тур. düdük.]

сіві́ла, ‑ы, ж.

У старажытных грэкаў, рымлян, яўрэяў і некаторых іншых народаў — адна з легендарных жанчын-прарочыц.

[Грэч. sibylla.]