дара́дчы, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з правам толькі выказваць сваё меркаванне аб справе, але не выносіць рашэння аб ёй. Дарадчы голас. Дарадчы орган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаразо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які адбываецца, або ўтвараецца адзін раз; аднакратны. Аднаразовая выплата.

2. Сапраўдны для выкарыстання толькі адзін раз. Аднаразовы пропуск.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вачаня́ты, ‑нят; адз. неўжыв.

Разм. Памянш.-ласк. да вочы. Сашка, прыціскаючыся бледнай шчакой да шурпатай дзедавай рукі, толькі зыркаў чорнымі вачанятамі. Капусцін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выжа́рына, ‑ы, ж.

Выгаралы ўчастак балота, лесу. // Некалі выгаралае месца на балоце. Аўтобус туды [у вёску] ходзіць толькі ўлетку, калі паперасыхаюць усе выжарыны. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́салапіць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак., што.

Разм. Высунуць з рота язык. Толькі зрэдку перабягаў з падворку ў падворак сабака, высалапіўшы язык. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́шчыцца, ‑чыцца; незак.

Абл. Пячыся, пражыцца. Рошчына Падышла ў дзяжы — Дзяжа ацалела на ўзлеску. Хутка прышчыліся праснакі: З пажарышча толькі патэльня. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэсвітэрыя́нства, ‑а, н.

Рэлігійнае пратэстанцкае веравучэнне ў Вялікабрытаніі, ЗША і некаторых іншых краінах, якое не прызнавала ўлады епіскапа, а толькі свяшчэнніка (прэсвітэра).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пухля́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і пухлы. Яшчэ з парога.. [гаспадыня] ветліва прывіталася, несучы на пухлявых губах прыемную ўсмешку, уласцівую толькі жанчынам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раз’ярэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Тое, што і раз’ярыцца. Але Семяняка толькі раз’ярэў ад гэтага: — Як, мне слова не хочаце даць? Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіву́шны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сівухі, уласцівы ёй. Сівушнае масла. □ [Афіцэр], відаць, толькі што пахмяліўся: ад яго нясло сівушным перагарам. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)