Verbum

жуі́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Той, хто шукае ў жыцці толькі асалоды, уцехі.

калялітарату́рны, -ая, -ае.

Які мае толькі знешнія адносіны да літаратуры, да літаратурнага асяроддзя.

Калялітаратурныя колы.

калянавуко́вы, -ая, -ае.

Які мае толькі знешнія адносіны да навукі, да навуковага асяроддзя.

Калянавуковыя функцыянеры.

зыбу́н, -у́, м. (разм.).

1. Зыбкі грунт.

2. толькі мн. -ы́, -о́ў. Рухомыя зыбучыя пяскі.

вінава́ціць, -ва́чу, -ва́ціш, -ва́ціць; незак., каго.

Абвінавачваць, лічыць вінаватым; асуджаць.

Ва ўсім вінаваціў толькі іншых.

по́длетак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м. (спец.).

Маладая птушка, якая толькі пачала вылятаць з гнязда.

нумарны́, -а́я, -о́е.

1. гл. нумар.

2. Такі, назва якога абазначана толькі нумарам.

Н. завод.

ле́ма, -ы, мн. -ы, лем, ж.

У матэматыцы: тэарэма, неабходная толькі для доказу інш. тэарэмы.

выклю́чна.

1. часц. Толькі.

Ён есць в. раслінную ежу.

2. прысл. Асабліва, незвычайна.

В. здольны чалавек.

спецыфі́чны, -ая, -ае.

Уласцівы, характэрны толькі дадзенаму прадмету; адметны, своеасаблівы.

С. смак.

|| наз. спецыфі́чнасць, -і, ж.