спа́йка, ‑і,
1.
2. Месца спайвання, злучэння частак чаго‑н.
3.
4. Від злучэння розных органаў і тканак, а таксама месца гэтага злучэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спа́йка, ‑і,
1.
2. Месца спайвання, злучэння частак чаго‑н.
3.
4. Від злучэння розных органаў і тканак, а таксама месца гэтага злучэння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
А́рфа 1 ’музыкальны інструмент’, сустракаецца ўжо ў XVI ст. (
А́рфа 2 ’веялка’, арфава́ць, арфава́льшчык (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Варапа́ха ’жаба’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вілак ’дзераза звычайная, Lycopodium clavatum L.’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гарадавы́ ’гарадавы, гарадавы’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Гло́бус ’глобус’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Зеляпа́н, зелепа́н ’малы шчупак’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зніч ’святы агонь у язычнікаў’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зух ’хват’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кава́дла ’жалезная падстаўка асобай формы для ручной коўкі металу’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)