Акарэ́лы ’брудны, неахайны’ (Сцяшк. МГ). Відаць, да кара (гл.). Аддзеяслоўнае новаўтварэнне. Ад акарэць, карэць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Залпа́ць, залпа́ті ’злапаць’ (Сл. паўн.-зах.). Відаць, метатэза ад злапаць ’тс’ (гл. лапаць2).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

За́мхі ’пушок, які аддзяляецца ў працэсе ткання’ (в.-дзвін., Шатал.). Відаць, да мох (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кушы́цы ’два кіі, на якія чаплялі ніт’ (Нар. лекс.). Відаць, да кашыцы. Гл. кош.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ні́ша ’выемка ў сцяне’ (ТСБМ). З ням. Nische ’тс’, відаць, праз. рус. ни́ша ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Падпі́нкі ’сорт позніх яблык’ (Сцяшк. Сл.). Відаць, з пепінка (гл.) < пепін шаф рапны ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пасілітава́ць ’пахваліць з карыслівымі мэтамі’ (Касп.). Відаць, балтызм. Параўн. літ. saldyti ’рабіць салодкім, саладзіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пе́траўка ’страва з кураціны’ (хойн., Мат. Гом.). Відаць, дэфармаванае патраўка ’страва, верашчака, мачанка’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пры́дабра (прі́дыбра) ’закраса; затаўка’ (Бяльк.; клім., ЛА, 4). Відаць, ад прыдо́брыць ’палепшыць’ (гл. прыдобрыцца).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прытро́нціць ’прыгразіць’ (воран., Сл. ПЗБ). Відаць, мясцовае ўтварэнне на базе польск. trącíć ’штурхаць, піхаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)