захварэ́ць (на што, без доп.) сов. заболе́ть (чем, без доп.), захвора́ть (чем, без доп.);
з. на шкарляты́ну — заболе́ть (захвора́ть) скарлати́ной;
ён, му́сіць, ~рэ́ў — он, вероя́тно, заболе́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зада́рам, прысл.
Разм. Тое, што і задарма. [Мелех:] Я задарам галавы сваёй Нікому не аддам. Глебка. Задарам [Мацей] яшчэ, мусіць, нікому не паспачуваў, а тым больш Данілу. Карамазаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іме́нне, ‑я, н.
Абл. Імя, мянушка, прозвішча. — Прозвішча ў яго было Лубнеўскі. А Парыпанам звалі яго.. — Яна [Грасыльда] падумала. — Мусіць, сам ён сабе такое іменне даў... Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пры́думка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.
Разм. Тое, што прыдумана; выдумка. [Народ селішчанскі] на прыдумкі здатным лічыўся. Мусіць, з воўчай глухамані тыя прыдумкі браліся. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпа́рны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да прыпару, з’яўляецца прыпарам. Была душная прыпарная цішыня. Самуйлёнак. Сніць, мусіць, прыпарны дзень свой палетак, Жніўную песню — высокае жыта. Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыхаджа́нін, ‑а; мн. ‑джане, ‑джан; м.
Веруючы, які належыць да якога‑н. царкоўнага прыходу. [Ксёндз] гаварыў па-польску, устаўляючы і беларускія словы, мусіць, каб прыхаджане лепш зразумелі яго. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Гладыя́тар ’гладыятар’. Рус. гладиа́тор, укр. гладіа́тор ’тс’. Бел. і ўкр. словы, мусіць, запазычаны непасрэдна з рус. мовы ў адносна новыя часы. Рус. гладиа́тор, паводле Шанскага (1, Г, 86), запазычана з лац. мовы (параўн. лац. gladiator ’тс’, вытворнае ад gladius ’меч’) прыкладна ў першай палавіне XVIII ст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дабратво́рны, ‑ая, ‑ае.
Спрыяльны, карысны, жыватворны. Мне думалася, што, мусіць, няма на свеце такіх людзей, якія б не любілі прыроды і не адчувалі яе дабратворнага ўплыву на сабе. Ляўданскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
назапа́сіць, ‑пашу, ‑пасіш, ‑насіць; зак., чаго.
Нарыхтаваць, загатаваць вялікую колькасць чаго‑н. Назапасіць сена. □ Пад кашлатым дубком грэлася сойка, мусіць шукаючы корм, што клапатліва назапасіла яшчэ з восені. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паналато́шваць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак., што і чаго.
Разм. Налаташыць многа чаго‑н. Лотаці цяпер колькі хочаш. Грышка з Анюткай і Маняй, мусіць, паналатошвалі ўжо цэлыя пукі. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)