субстанцыялізава́цца, ‑зуюся, ‑зуешся, ‑зуецца; зак. і незак.
Спец.
1. Стаць (станавіцца) субстанцыяй.
2. толькі незак. Зал. да субстанцыялізаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
татуі́равацца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак. і незак.
1. Зрабіць (рабіць) сабе татуіроўку.
2. толькі незак. Зал. да татуіраваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэстава́цца, ‑туецца; зак. і незак.
1. Аб’яднацца (аб’ядноўвацца) у трэст, у трэсты.
2. толькі незак. Зал. да трэставаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
увартава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., каго-што.
Усцерагчы. Вартаваў ён людскі супакой, Толькі дзе там яго ўвартуеш. Глебка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шабланізава́цца, ‑зуецца; зак. і незак.
1. Стаць (станавіцца) шаблонным (у 2 знач.).
2. толькі незак. Зал. да шабланізаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ві́да ’хутка, як толькі можна ўбачыць’ (Шат., Юрч.), відам ’мігам, умомант’ (Яўс.), куды віда ’хто куды, у розныя бакі разбягацца’ (Янк. БФ, КТС). Да від 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Парадзі́ха ’жанчына, якая раджае або толькі што нарадзіла дзіця’, дыял. таксама параду́ха, паражані́ца, паражы́ля, паражы́лля. Дэрываты з рознымі суфіксамі ад парадзі́ць, паража́ць, прэфіксальных дзеясловаў ад радзі́ць, ража́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скі́дзіны ‘амецце’ (пін., Шатал.), скы́дыны толькі мн. л. ‘адходы пры прасяванні зерня, якія застаюцца зверху’ (драг., Выг.). Да скідваць з суф. ‑ін‑, параўн. скі́дываць ‘часаць лён’. Гл. кідаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
здаво́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.
Разм. Тое, што і задаволіць. Калі сама яна сказала, што ўзяла водпуск на год і паедзе зноў вучыцца налета ўвосень, дык .. [Рыгор] толькі галавой кіўнуў, і нельга было пазнаць, ці гэта яго здаволіла, ці ён гэтым толькі паказвае, што чуў Шурыны словы. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
напрамкі́, прысл.
Разм.
1. Тое, што і напрасткі. Час быў дамоў, і .. [Павел з Мартай], жартуючы, пайшлі напрамкі да шашы. Вышынскі.
2. Прама ў вочы. Калі толькі заводзілася гаворка пра Андрэя, таго і чакай, што хто-небудзь секане напрамкі: «А-а, Завацкага хлебам не кармі — толькі дай лейцы ў рукі». Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)