журча́нне і журчэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. журчаць, журчэць, а таксама гукі гэтага дзеяння. [Ручаёк] з журчаннем пераліваўся з каменьчыка на каменьчык. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забе́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. забельваць — забяліць (у 1 знач.).

2. Разм. Смятана, малако для прыправы. Зацірка з забелкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

задаво́ленне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. задаволіць.

2. Тое, што і задавальненне (у 2 знач.); задаволенасць. [Рыгор] адчуў поўнае задаваленне паваротам спраў. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зімо́ўка, ‑і, ДМ ‑моўцы; Р мн. ‑мовак; ж.

1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. зімаваць.

2. Тое, што і зімовішча. Пабудаваць зімоўку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злі́ўка, ‑і, ДМ зліўцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. зліваць — зліць (у 1 знач.).

2. толькі мн. (злі́ўкі, злівак). Злітыя рэшткі чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зро́шчванне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. зрошчваць — зрасціць.

2. Цеснае злучэнне, зліццё чаго‑н. з чым‑н. Зрошчванне банкавага капіталу з прамысловым.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курлы́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. курлыкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Ланцужкі жураўлёў віднеліся ў небе, і адтуль чулася сумнае курлыканне. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лесіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лесіраваць.

2. Тонкі слой, мазок празрыстай фарбы на карціне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мудраге́льства, ‑а, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. мудрагеліць. // Што‑н. мудрагельнае, вельмі замыславатае. Навошта ўскладняць фразы, падаючы ім канцылярскае і бюракратычнае мудрагельства? Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набі́ўка, ‑і, ДМ ‑біўцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. набіць (у 3, 4, 8 і 9 знач.).

2. Матэрыял, якім набіта што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)