цурба́лак, ‑лка, м.
Разм. Кусок дрэва; абрубак. Старая падставіла цурбалак. Валодзя стаў на яго. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эўко́мія, ‑і, ж.
Паўднёвае гутаперчаноснае дрэва сямейства эўкоміевых, кара якога выкарыстоўваецца для вырабу лекавых прэпаратаў.
[Ад грэч. eükonos — з густым лісцем.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
накшта́лт предлог с род. наподо́бие, вро́де;
не́шта н. дрэ́ва — что́-то наподо́бие (вро́де) де́рева
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
струхле́ць сов. (сгнить) истле́ть; иструхля́веть; обветша́ть;
дрэ́ва ~ле́ла — де́рево истле́ло;
ха́та ~ле́ла — изба́ обветша́ла
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абці́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.
1. Адсечаны кавалак дрэва, бервяна і пад.
А. ад жардзіны.
2. Тое, ад чаго адсечана якая-н. частка.
Ад жардзіны застаўся адзін а.
|| прым. абці́нкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
санда́л, -а і -у, м.
1. -а. Вечназялёнае трапічнае дрэва сямейства сандалавых з араматычнай драўнінай.
2. -у. Фарбавальнік (звычайна чырвоны), які здабываюць з драўніны гэтага і некаторых іншых дрэў.
|| прым. санда́лавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спілава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак., што.
1. Зрэзаць пілой.
С. бярозу.
С. верхавіну дрэва.
2. Зраўняць напільнікам шурпатасці на чым-н.; апілаваць.
|| незак. спіло́ўваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. спіло́ўванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
маза́іка, -і, ДМ -за́іцы, ж.
Узор або малюнак з рознакаляровых кавалачкаў шкла, дрэва, мармуру і пад., шчыльна падагнаных адзін да аднаго.
Каляровая м.
М. жыцця (перан.).
|| прым. мазаі́чны, -ая, -ае.
Мазаічная карціна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гру́ша і ігру́ша, ‑ы; Р мн. груш і ігруш; ж.
1. Фруктовае дрэва сямейства ружакветных з сакавітымі салодкімі пладамі ў форме акруглага конуса. Груша-дзічка. Марозаўстойлівы сорт ігруш.
2. Плод гэтага дрэва. Натрэсці груш. Сушаныя грушы. Кампот з ігруш.
3. толькі адз. Драўніна гэтага дрэва. Лыжкі з грушы.
•••
Земляная груша — шматгадовая кармавая і тэхнічная клубняносная расліна сямейства складанакветных; тапінамбур.
На вярбе грушы растуць у каго — маніць, расказвае небыліцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак.
1. што. Зрабіць кругавую абмазку ствала дрэва для захавання ад шкоднікаў. // Зрабіць кругавы зрэз кары са ствала дрэва.
2. каго. Надзець пазначанае кольца на лапку птушкі, на хвост рыбы для вывучэння шляхоў іх руху і пад. Акальцаваць птушку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)