разве́сціся¹, -вяду́ся, -вядзе́шся, -вядзе́цца; -вядзёмся, -ведзяце́ся, -вяду́цца; -вёўся, -вяла́ся, -ло́ся; -вядзі́ся; зак., з кім.

Скасаваць свой шлюб.

Р. з жонкаю.

|| незак. разво́дзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца.

|| наз. разво́д, -у, М -дзе, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

экзага́мны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да экзагаміі; заснаваны на экзагаміі. Экзагамны шлюб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мезалья́нс, ‑у, м.

Уст. Шлюб з асобай ніжэйшага сацыяльнага становішча ў дваранска-буржуазным грамадстве.

[Фр. mesalliance.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сва́тацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак., да каго і без дап.

Прасіць згоды на шлюб.

С. да дзяўчыны з суседняй вёскі.

|| зак. пасва́тацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. сва́танне, -я, н. і сватаўство́, -а́, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фикти́вный фікты́ўны;

фикти́вный капита́л эк. фікты́ўны капіта́л;

фикти́вный брак фікты́ўны шлюб.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разжані́ць, ‑жаню, ‑жэніш, ‑жэніць; зак., каго.

Разм. Расстроіць чый‑н. шлюб; развесці (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сва́таць, сва́тацца ‘прапаноўваць каго-небудзь у мужы ці ў жонкі’, ‘прасіць згоды на шлюб’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, ТС). Укр. сва́тати(ся), рус. сва́тать(ся), ст.-рус. свататися ‘парадніцца праз шлюб дзяцей або сваякоў’, польск. swatać się ‘тс’, чаш. svatati ‘спраўляць вяселле’, балг. свату́вам се ‘быць сватам’, макед. сватоса се ‘парадніцца праз шлюб’. Прасл. *svatati (sę), *svatiti sę. Толькі славянскае. Дэрыват ад *svatъ, першасна ‘парадніцца’, астатнія значэнні даволі познія. Гл. Трубачоў, История терм., 143.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сасва́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Узаемна згадзіцца на шлюб; дамовіцца паміж сабой аб шлюбе. // перан. Разм. Зблізіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохшлю́бнасць, ‑і, ж.

1. Уступленне трэці раз у шлюб.

2. Знаходжанне ў шлюбе адначасова з трыма жонкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Расхэйдус, росхэ́йдус ’развод’ (ТС). Параўн. з расхе́ўрыс (гл.). Іранічнае ўтварэнне ад расхадзі́цца, разысці́ся ’скасаваць шлюб’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)