дыскваліфікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., каго-што.
Кніжн. Пазбавіць (пазбаўляць) кваліфікацыі, прызнаць (прызнаваць) няздольным, непрыгодным для пэўнай работы, спецыяльнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сазна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. Усвядоміўшы няправільнасць свайго ўчынку, сказаць пра гэта.
С. ў сваёй памылцы.
2. Прызнаць сваю віну.
Пасля доўгага запірання злачынец сазнаўся.
|| незак. сазнава́цца, -наю́ся, -нае́шся, -нае́цца; -наёмся, -наяце́ся, -наю́цца.
|| наз. сазна́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
забры́ць, ‑брыю, ‑брыеш, ‑брые; зак., каго.
Уст. Прызнаць годным да вайсковай службы; забраць у салдаты.
•••
Забрыць лоб каму — тое, што і забрыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
звінава́ціць, ‑вачу, ‑ваціш, ‑ваціць; зак., каго.
Прызнаць вінаватым; абвінаваціць. Не хачу звінаваціць у нядбайнасці і непавазе да мовы газетных работнікаў агулам. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Атаяса́міць ’прызнаць такім жа, аднолькавым’. Складаны дзеяслоў, утвораны са спалучэння той самы пры дапамозе цыркумфікса а‑ — ‑іць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
інтэрнацыяналізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.
Аб’явіць (аб’яўляць), прызнаць (прызнаваць) што‑н. інтэрнацыянальным, свабодным для міжнароднага карыстання. Інтэрнацыяналізаваць акіянскія воды.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пацве́рдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -дзі; -джаны; зак., што і з дадан.
Прызнаць правільнасць чаго-н., засведчыць, пераканаць у верагоднасці чаго-н.
П. думку прыкладам.
Пацвердзі, што я не абманваю.
|| незак. пацвярджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. пацвярджэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.; прым. пацвярджа́льны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адлучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак., каго-што, ад чаго.
Аддзяліць ад каго-, чаго-н., адасобіць; раздзяліць.
А. авечку ад чарады.
А. ад царквы (прызнаць чужым царкве). Пясок адлучыў частку возера.
|| незак. адлу́чваць, -аю, -аеш, -ае і адлуча́ць, -а́е, -а́еш, -а́е.
|| наз. адлучэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
удасто́іць, -о́ю, -о́іш, -о́іць; -о́ены; зак.
1. каго-што чаго. Узнагародзіць, прызнаць дастойным (кніжн.).
У. урадавай узнагароды.
Дзеяч, удастоены ганаровага звання.
2. каго (што) чым. Аказаць каму-н. гонар сваёй увагай, прыхільнасцю і пад.
У. позіркам.
Не ўдастоіць адказам.
|| незак. удасто́йваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызна́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прызнаць.
2. у знач. прым. Які карыстаецца агульным прызнаннем; агульнавядомы. Прызнаны завадатар. Прызнаны вучоны. □ Полькі — красуні прызнаныя, любіць умеюць! Лось.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)