навыкро́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Выкраіць, выразаць вялікую колькасць чаго‑н. Навыкройваць каўняроў. Навыкройваць перадкоў на боты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́даліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак.

1. каго-што. Прымусіць выйсці, знікнуць; перамясціць.

В. пабочных асоб.

В. прымесі.

2. што. Выразаць, выняць шляхам аперацыі.

В. пухліну.

В. нырку.

|| незак. выдаля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. выдале́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вы́стрыгаць ’скроіць’ (Жд., 1). Запазычанне з польск. wystrzygać ’выразаць, выкраіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́разаны

1. вы́резанный; удалённый;

2. прост. вы́нутый, вы́резанный;

1, 2 см. вы́разаць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навыпіло́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Выпілаваць, выразаць значную колькасць чаго‑н. Навыпілоўваць дзірак. // Вырабіць пілою многа чаго‑н. Навыпілоўваць рамак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапілава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак., што.

1. Разрэзаць пілой да пэўнай мяжы або выразаць пілой.

П. дрэва да сярэдзіны. П. праём для акна.

2. Правесці які-н. час пілуючы.

|| незак. прапіло́ўваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

|| наз. прапіло́ўванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́пілаваць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., што.

Выразаць пілою што‑н. у чым‑н. Выпілаваць дзірку ў дзвярах. // Вырабіць пілою што‑н. Выпілаваць ражку, цацку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рызава́ць ’ачышчаць зерне’ (Сл. Гродз.). Няясна. Магчыма, паланізм, параўн. польск. ryzować ’выразаць на дрэве’. Хутчэй да рыззё (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́нуть сов.

1. вы́няць, мног. павыма́ць;

2. портн. вы́разаць, мног. павыраза́ць, павырэ́зваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карына́, ‑ы, ж.

Разм. Кусок, абломак дрэвавай кары. На дрывотні, пад варыўнёй, хлыстала па бервяне тонкая сасновая карына. Пташнікаў. Лёнька вярнуўся ў курэнь і сеў выразаць з хваёвай карыны пісталет. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)