Лэгір у выразе: іна́ [цялушка] йшчэ лэґіру ні знаіць (ушац., Свяжынскі, вусн. паведамл.) ’цялушка, якая вучыцца пасвіцца’. Да ла́гер (гл.) ’летні загон для жывёлы ў полі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
займа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
1. гл. заняцца¹.
2. Працаваць (пра разумовы занятак), вучыцца.
З. ў інстытуце.
З. па начах.
3. чым. Мець што-н. прадметам сваіх заняткаў.
З. хіміяй.
◊
Займацца балачкамі (разм.) — займацца пустымі размовамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
навучэ́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.
Той, хто навучаецца, вучыцца ў старшых класах сярэдніх школ і ў сярэдніх спецыяльных навучальных установах.
Н. каледжа.
|| ж. навучэ́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.
|| прым. навучэ́нскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стара́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
1. Рабіць што-н. са стараннем.
С. на жніве.
2. з інф. Імкнуцца зрабіць што-н., прыкладаць намаганні да чаго-н.
С. выйсці раней на працу.
С. вучыцца.
|| зак. пастара́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фармацэ́ўт, ‑а, М ‑ўце, м.
Спецыяліст з фармацэўтычнай адукацыяй. [Настуля] таксама вучыцца ў медыцынскім вучылішчы на фармацэўта. Гроднеў.
[Грэч. pharmakeus — які робіць лякарства ад pharmakon — лякарства.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падалікатне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць, зрабіцца далікатным, далікатнейшым. Твар падалікатнеў — што значыць у горадзе хлопец жыве, вучыцца! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адвучы́цца, -вучу́ся, -ву́чышся, -ву́чыцца; зак.
1. ад чаго і з інф. Адвыкнуць ад чаго-н.
А. курыць.
2. Закончыць навучанне або знаходзіцца на вучобе нейкі час (разм.).
А. ў сярэдняй школе.
Адвучыўся год на курсах.
|| незак. адву́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
паспява́ючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад паспяваць 3.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які паспяхова вучыцца, не адстае ў вучобе. Я ў Яўгенні Пятроўны лічыўся паспяваючым вучнем. Грамовіч.
3. у знач. наз. паспява́ючы, ‑ага, м. Той, хто паспяхова вучыцца, не адстае ў вучобе.
4. Дзеепрысл. незак. ад паспяваць 3.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абы́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Абл. Звыкнуцца з дрэннымі ўмовамі; зрабіцца абыякавым. Абыралі каторыя, машыну не даглядаюць, вучыцца не хочуць. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.
1. Вучыцца некаторы час. [Сцёпка:] — Каб умець жыць па-людску, дык трэба вучыцца і не толькі ведаць, што такое рабфак, а і павучыцца на рабфаку. Колас.
2. Навучыцца чаму‑н., набыць якія‑н. веды, навыкі. Чыста пабеленая печ і сцены, добра вымытая падлога, прыбраныя з густам пасцелі ўразілі дзяўчат. Было чаму павучыцца ў такой акуратнай гаспадыні. Пальчэўскі. Слава аб камуне пайшла на ўсю акругу. Шмат людзей прыходзіла паглядзець, як жывецца, як ідзе праца, а шмат хто прыходзіў і чаму-небудзь павучыцца. Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)