счаса́цца², 1 і 2 ас. не ўжыв., счэ́шацца; зак.
1. Стаць счасаным (пра верхні слой дрэва і пад.).
Кара бярозы добра счасалася.
2. Стаць стаптаным (пра абцасы і пад.).
Абцасы счасаліся.
|| незак. счэ́свацца, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
жаро́н, ‑рна, м.
Млынавы камень, які служыць для размолу зерня на муку. Верхні жарон. Ніжні жарон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вярхня́к 1 ’бэлька паміж вушакамі’, вірхня́к ’тс’ (Мат. Гом.), укр. параўн. верхня́к ’верхні гарызантальны брусок у аконнай і дзвярной асадзе’, рус. урал., зах.-сіб. ве́рхник, верхля́к, варон., бран., гом. верхня́к ’верхні вушак акна, дзвярэй’, славен. vȓhnjak ’тс’. Узнікла ў выніку семантычнай кандэнсацыі злучэння верхні вушак.
Вярхня́к 2, вырхня́к ’падстрэшак’ (малар., Нар. сл.), а таксама верхняк ’верхні сашнік у сасе’ (Выг.), утвораны ад прыметніка верхні і суф. ‑ак.
Вярхня́к 3, вэрхня́к ’верхні жарновы камень’ (Дразд.), талач. вірхняк ’тс’ (Шатал.), укр. верхняк, ст.- і паўдн.-рус. верхня́к ’верхні камень у млыне’, урал. ве́рхник ’тс’, славен. vrhnják ’тс’. Усходнеславянска-славенская ізалекса. Да верхні. Утворана пры дапамозе суф. ‑ак (< ‑akъ). Параўн. верхнік 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
счаса́ць², счашу́, счэ́шаш, счэ́ша; счашы́; счаса́ны; зак., што.
1. Часаннем зняць верхні слой чаго-н.
С. кару з дрэва.
2. Зрасходаваць пры часанні.
С. палена на трэскі.
|| незак. счэ́сваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. счэ́сванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вяршня́к ’верхні касяк акна’ (Касп.); ’верхняя частка дрэў’ (КТС), рус. том. вершня́к ’верхні касяк акна, дзвярэй’, славен. vŕšnjak ’верхні камень вадзянога млына’. Узнікла ў выніку субстантывацыі прыметніка vьrx‑ьnь пры дапамозе суф. ‑ʼakъ.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трыката́ж, ‑у, м.
1. Тканіна машыннай вязкі. Шаўковы трыкатаж.
2. зб. Вырабы з такой тканіны. Спартыўны трыкатаж. Верхні трыкатаж,
[Фр. tricotage.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эпіфі́з, ‑а, м.
Спец.
1. Верхні мазгавы прыдатак; шышкападобная залоза ў пазваночных жывёл і чалавека.
2. Сустаўны канец доўгіх трубчастых касцей.
[Ад грэч. épífisis — шышка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
балко́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Пляцоўка з поручнямі, прыбудаваная знадворку да сцяны дома.
Адпачываць на балконе.
2. Сярэдні або верхні ярус у тэатры.
|| памянш. балко́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.).
|| прым. балко́нны, -ая, -ае.
Балконныя дзверы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хіб, хі́ба, мн. хібы́, -о́ў, м.
1. Пярэдняя частка хрыбта свінні.
Самае тоўстае сала ў свінні на хібе.
2. Шчацінне на хрыбце.
3. Спінны плаўнік у рыбы.
4. перан. Верхні край, грэбень чаго-н.
Х. страхі.
Х. хвалі.
Х. пракоса.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пле́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.
1. Верхняя расшыраная і звычайна плоская частка чаго-н., што мае форму ножкі, стрыжня і пад.
П. цвіка.
2. Верхні канец караняплода.
П. трускалкі.
|| прым. пле́шачны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)