гаркава́ты, ‑ая, ‑ае.
Трохі горкі; гаркавы. Восень тлее, і з лясной глушы Вецер пах прыносіць гаркаваты. Танк. Да водару маладой лістоты.. прымешваецца гаркаваты пах дыму. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кана́т, ‑а, М ‑наце, м.
Тоўстая моцная вяроўка з валакна або дроту. Сталёвы канат. Якарны канат. □ Вецер гудзеў, бы шалёны, нацягваючы струнамі канаты абедзвюх мачтаў. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кудзе́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак., што.
Разм. Рабіць падобным на кудзелю. Цягнуліся з комінаў слупы дыму. Праўда, вецер збіваў іх часам, прыгінаў да стрэх, кудзеліў. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радка́вы, ‑ая, ‑ае.
Абл. Радкаваты. Дожджык быў малы і радкавы, але калі парывамі налятаў вецер, то невялікія і рэдкія кроплі секлі ў твар, як шротам. Дамашэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́свістаць сов.
1. вы́свистать, вы́свистеть;
в. маты́ў — вы́свистать моти́в;
2. разг. вы́дуть;
ве́цер ха́ту ~таў — ве́тер вы́дул тепло́ из избы́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гвалто́ўны
1. наси́льственный;
~ная смерць — юр. наси́льственная смерть;
2. внеза́пный;
г. аго́нь — внеза́пный ого́нь;
3. бу́йный;
г. ве́цер — бу́йный ве́тер
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
задзьму́ць сов., в разн. знач. заду́ть;
~му́ў ве́цер — заду́л ве́тер;
~му́ла шчы́ліны сне́гам — заду́ло ще́ли сне́гом;
з. све́чку — заду́ть свечу́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ся́ўрана ’суха і ветрана (пра надвор’е)’, ся́ўрыць ’сушыць на сцюдзёным ветры’ (Ласт.), сяўрёнка ’мяса, вытрыманае на халодных веснавых вятрах’, сяўрёный ’высіверачы (пра кумпяк, каўбасы, мяса)’ (віц., Нар. лекс.). Да север, сівер (гл.), параўн. рус. северя́к ’сцюдзёны паўночны вецер’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пазёмка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.
Абл.
1. Замець. Халодны вецер гоніць пазёмку. Навуменка. Дзьмула, завывала шалёная пазёмка. Лынькоў. Вецер дзьме, і густая пазёмка паўзе па полі. Стаховіч.
2. толькі мн. (пазёмкі, ‑мак). Суніцы. — А мы былі ў ягадах, — адзываўся хто-небудзь з .. [дзяцей] і падаваў невялічкі кошык з пазёмкамі старому. Броўка. Прайшлі мае пазёмкі на палянах, Апалі хмелю белыя брыжы. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзя́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.
Памянш. да дзяга; тое, што і дзяга. З-пад дзяжкі вылазіць кашуля, і вецер гуляе па грудзях. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)