перцае́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Птушка атрада дзятлападобных, якая мае яскравую афарбоўку і вельмі доўгую дзюбу з зазубрынамі па краях; тукан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Блакі́тніца ’птушка Parus coeruleus’ (БРС). Мабыць, калька з рус. лазо́ревка ’птушка блакітніца’ (з роду сініц), якое звязана з рус. лазу́рь, лазо́ревый ’блакітны’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
арэ́хаўка, ‑і, ДМ ‑хаўцы; Р мн. ‑хавак; ж.
Лясная пеўчая птушка сямейства вераб’іных, якая харчуецца насеннем хвойных дрэў, пераважна кедра; кедраўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інды́к, ‑а, м.
Вялікая свойская птушка сямейства фазанавых, якую разводзяць для атрымання мяса; самец гэтай птушкі.
•••
Змяняць быка на індыка гл. змяняць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кра́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Вадзяная птушка сямейства чаек з доўгімі вузкімі крыламі, вілападобным хвастом і прамой дзюбай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ло́ры, нескл., м.
1. Маленькая паўмалпа сямейства лорыевых, якая водзіцца ў Паўднёва-Усходняй Азіі.
2. Птушка атрада папугаяў з яркім стракатым апярэннем.
[Англ. lory ад малайск.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наса́ч, ‑а, м.
1. Разм. Чалавек з вялікім носам. // Птушка або жывёліна з вялікай дзюбай.
2. Малпа сямейства мартышкападобных з доўгім носам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сіняшы́йка, ‑і, ДМ ‑шыйцы; Р мн. ‑шыек; ж.
Невялікая пеўчая птушка сямейства драздовых з яркім апярэннем, здольная пераймаць спеў іншых птушак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ту́ркаўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.
Птушка атрада галубоў з бурым апярэннем без металічнага бляску. Чуваць буркатанне туркавак. «Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сіры́чка ‘нейкая птушка’ (хойн., Мат. Гом.). Няясна; магчыма, з сі́рын ‘невялікая птушка сямейства соў’ (ТСБМ), якую Ластоўскі тлумачыць словам пуга́ч і атаясамлівае з рус. си́рин ‘баечная птушка з жаночай галавой і грудзямі’ (Ласт.), што да лац. Sīrēn(a) ад грэч. Σειρήν ‘міфічная істота, сірэна’ без пэўнай этымалогіі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)