убо́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

Убранне, адзенне; строі.

Шлюбны ў.

Асенні ў. лесу (перан.).

○

Галаўны ўбор — агульная назва рэчаў, якія надзяваюцца на галаву (шапка, капялюш, кепка і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Пастэ́рка ’жаночы капялюш’ (Касп.). З польск. pasterka ’саламяны дамскі капялюш з нізкім верхам і вялікім брылём’ (Варш. сл., 4, 79). Да пастар, пастыр ’пастух’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

на́бок нареч. набо́к, на́бак;

шля́па сби́лась на́бок капялю́ш збі́ўся набо́к (на́бак).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуа́ль, -і, ж.

1. Тонкая празрыстая матэрыя.

2. Кавалак такой матэрыі або сеткі, які прымацаваны да жаночага капелюша і закрывае твар.

Капялюш з вуаллю.

3. Налёт на негатыве, які зніжае кантраснасць фотаздымка (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

велю́равы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да велюру. // Зроблены з велюру. Велюравы капялюш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лямцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.

Разм. Капялюш, зроблены з лямцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пая́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паярку; зроблены з паярку. Паяркавыя валёнкі. Паяркавы капялюш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўбо́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да каўбоя, каўбояў, належыць ім. Каўбойскі капялюш. Каўбойская кашуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баліва́р, ‑а, м.

1. Грашовая адзінка Венесуэлы. роўная 100 сентыма.

2. Мужчынскі капялюш з шырокімі палямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ціро́льскі, ‑ая, ‑ае.

Такі, як у Ціролі; уласцівы жыхарам Ціроля. Цірольскія песні. Цірольскі танец. Цірольскі капялюш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)