арга́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
Музычны духавы клавішны інструмент, што складаецца з набору труб, у якія мяхамі напампоўваецца паветра.
|| прым. арга́нны, -ая, -ае.
Арганная музыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кларне́т, -а, М -не́це, мн. -ы, -аў, м.
Драўляны духавы музычны інструмент у выглядзе трубкі з клапанамі і невялікім раструбам на другім канцы.
|| прым. кларне́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фле́йта, -ы, ДМ фле́йце, мн. -ы, флейт, ж.
Духавы музычны інструмент высокага рэгістра ў выглядзе драўлянай або металічнай трубкі з адтулінамі і клапанамі.
|| прым. фле́йтавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
свісцёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).
1. Духавы народны музычны інструмент у выглядзе дудкі, зроблены з дрэва або чароту.
2. Тое, што і свістулька.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фаго́т, -а, М -го́це, мн. -ы, -аў, м.
Драўляны духавы язычковы музычны інструмент нізкага тэмбру ў выглядзе доўгай трубы з сістэмай клапанаў.
|| прым. фаго́тны, -ая, -ае і фаго́тавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
валто́рна, ‑ы, ж.
Медны духавы музычны інструмент у выглядзе спіральна сагнутай трубы з шырокім раструбам.
[Ад ням. Waldhorn — паляўнічы рог.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
габо́й, ‑я, м.
Духавы драўляны музычны інструмент, па вышыні гуку сярэдні паміж кларнетам і флейтай.
[Іт. oboe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трэмбі́та, ‑ы, ДМ ‑біце, ж.
Гуцульскі народны духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе вялікай трубы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акары́на, ‑ы, ж.
Італьянскі духавы народны музычны інструмент з гліны або фарфору, па гуку падобны на флейту.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дуду́к, ‑а, м.
Духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе трубкі з 9 адтулінамі; пашыраны ў народаў Каўказа.
[Тур. düdük.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)