Мі́німум ’найменшая колькасць, сама менш, мінімальна’, ’сукупнасць ведаў або мерапрыемстваў, неабходных у якой-небудзь галіне’ (ТСБМ). Праз польск. ці рус. мову з лац. minimum ’вельмі мала’, ’зусім не’, ’менш за ўсё’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прамысло́васць ’галіна матэрыяльнай вытворчасці’, ’сукупнасць прадпрыемстваў якой-небудзь вытворчасці’ (ТСБМ, Гарэц.). Дэрыват з суф. ‑асць ад прыметніка промыславы < польск. przemysłowy ’тс’, на што ўказвае націск. Калька рус. промышленность. Далей гл. промысел.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мнемо́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.
Сукупнасць правіл і прыёмаў, якія маюць на мэце аблягчыць запамінанне патрэбных звестак і фактаў.
[Ад грэч. mnēnomiká — майстэрства запамінання.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
о́птымум, ‑у, м.
Спец. Сукупнасць найбольш спрыяльных умоў для каго‑, чаго‑н. Тэмпературны оптымум чалавека. Кліматычны оптымум. Оптымум вільготнасці паветра.
[Лац. optimum — найлепшае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праблема́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Сукупнасць праблем. Развіццё нашай прозы ішло ў напрамку пашырэння яе тэматыкі і праблематыкі. Пшыркоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клавіяту́ра, ‑ы, ж.
1. Увесь рад клавішаў у клавішных музычных інструментах.
2. Сукупнасць клавішаў якога‑н. механізма. Клавіятура лічыльнай машыны.
[Ад лац. clavis — ключ.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ідыяма́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
1. Вучэнне аб ідыёмах. Займацца ідыяматыкай.
2. Сукупнасць ідыём якой‑н. мовы. Беларуская ідыяматыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збо́рнасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць зборнага (у 2, 5 знач.).
2. Здольнасць абазначаць сукупнасць прадметаў або асоб як адзінае цэлае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Паводзіны ’спосаб жыцця; сукупнасць дзеянняў; манера трымаць сябе’, ’рабіць што-н.; характар учынкаў’ (ТСБМ). Уласна беларускае. Ад паводзіць (< вадзіць, вясці) сябе з суф. ‑ін‑ы (Аб суф. гл. Сцяцко, Афікс. наз., 156).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
буке́т, -а, М -ке́це, мн. -ы, -аў, м.
1. Падабраныя і прыгожа складзеныя ў пучок кветкі.
2. Сукупнасць араматычных і смакавых уласцівасцей чаго-н.
Б. чаю.
Гэта віно мае асаблівы б.
|| прым. буке́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)