прапало́ць, ‑палю, ‑полеш, ‑поле; зак., што.

1. Ачысціць ад пустазелля. Прапалоць лён. Прапалоць грады.

2. і без дап. Палоць некаторы час. Прапалоць увесь дзень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спамі́ж, прыназ.

Абл. Між (у 1, 2 знач.). У адным месцы .. [чалавек] спыніўся, стаў спін[а]й к лесу і спаміж кустоў глянуў на прырэчнае поле. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перело́г м., с.-х.

1. я́лавіна, -ны ж.; (залежь) абло́га, -гі ж.;

2. (поле под паром) папа́р, -ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насява́ць несов.

1. (на поле) насева́ть, насе́ивать;

2. (с помощью сита и т.п.) насе́ивать;

1, 2 см. насе́яць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ільня́нішча ’поле, з якога сабралі лён або на якім папярэдняй культурай быў лён’ (ТСБМ, Мат. Гом., Жыв. сл., 149, любан.), ілья́нішча (полац., Нар. лексіка, 140); параўн. рус. дыял. илля́нище, льня́нище. Утворана сцяжэннем атрыбутыўнай канструкцыі ільняное поле з суф. ‑ішч‑а па ўзору канаплянішча, жытнішча, бульбянішча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́цераб ’поле пасля выкарчоўкі’ (Мат. Гом.). Гл. выцераб; да фанетыкі параўн. вузверыцца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тало́ка ’поле пад папарам, дзе пасецца статак’ (Бяльк., Мат. Гом.). Гл. талака́ 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аэрадро́м, ‑а, м.

Пляцоўка для стаянкі, узлёту, пасадкі і абслугоўвання лятальных апаратаў. Аэрадром займаў вялізнае гладкае поле. Пад аэрадромнымі паветкамі сталі ў шэрагі самалёты. Бядуля.

[Ад грэч. aēr — паветра і dromos — месца для бегу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збяле́лы, ‑ая, ‑ае.

Які збялеў, стаў белым. Поле вымерла, стыў збялелы ад інею лазняк у абочынах. Пташнікаў. На пасцелі ляжаў збялелы, як палатно, чалавек. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інду́ктар, ‑а, м.

1. Электрычная машына з ручным прыводам для атрымання пераменнага току. Тэлефонны індуктар.

2. Электрамагніт, які ўтварае магнітнае поле ў генератары пастаяннага току.

[Лац. induktor — пабуджальнік, узбуджальнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)