падла́шчыцца (да каго) сов., разг. подольсти́ться (к кому)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недаты́чны (да каго, чаго) неприча́стный (к кому, чему)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падсябрава́цца (да каго) сов., разг. прима́заться (к кому)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́ць (каго) сов., разг. вы́дать; донести́ (на кого)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мля́віць

‘выклікаць у каго-небудзь стан млявасці’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. мля́віць -
Прошлы час
м. - -
ж. -
н. мля́віла

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спалярушава́ць

‘разбіць каго-небудзь, што-небудзь паралюшам’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. спалярушу́е -
Прошлы час
м. - -
ж. -
н. спалярушава́ла

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спаралюшава́ць

‘разбіць каго-небудзь, што-небудзь паралюшам’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. спаралюшу́е -
Прошлы час
м. - -
ж. -
н. спаралюшава́ла

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спаралю́шыць

‘разбіць каго-небудзь, што-небудзь паралюшам’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. спаралю́шыць -
Прошлы час
м. - -
ж. -
н. спаралю́шыла

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Пабла́жка ’нястрогія, паблажлівыя адносіны да каго-н.’ (ТСБМ). З рус. побла́жка, дзе дэрыват ад паблажа́ць ’паблажліва, нястрога адносіцца да каго-н.’

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ду́цік

‘той, хто дуецца, крыўдзіцца на каго-небудзь’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́цік ду́цікі
Р. ду́ціка ду́цікаў
Д. ду́ціку ду́цікам
В. ду́ціка ду́цікаў
Т. ду́цікам ду́цікамі
М. ду́ціку ду́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)