ду́цік
‘той, хто дуецца, крыўдзіцца на каго-небудзь’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ду́цік | ду́цікі | |
| ду́ціка | ду́цікаў | |
| ду́ціку | ду́цікам | |
| ду́ціка | ду́цікаў | |
| ду́цікам | ду́цікамі | |
| ду́ціку | ду́ціках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)