папляву́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Плявузгаць некаторы час. [Папас:] — Дурні яны. А ты не зважай. Паплявузгаюць і змоўкнуць, што ж яны яшчэ могуць? Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Блегуза́ць, бляву́зґаць ’плявузгаць’. Гл. пляву́згаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кляву́згаць ’плявузгаць’ (Жд. 2). Гл. плявузгаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пля́згаць ’плявузгаць’ (баран., Сл. Брэс.). У выніку кантамінацыі пляскаць (параўн. пляскаць языком ■ — ТСБМ) і плявузгаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

плести́ несов., в разн. знач. пле́сці;

◊

плести́ вздор (ерунду́) пле́сці (вярзці́, пляву́згаць) лухту́ (глу́пства);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Талато́ніць ’плявузгаць, гаварыць’ (ТС). Параўн. рус. талата́ ’хто невыразна гаворыць’. Звязана з талала́ (Фасмер, 4, 15), утварэнне ад гукапераймальнай асновы *талатаць з экспрэсіўным суф. ‑оні‑, параўн. польск. fafłonić ’гаварыць, плявузгаць’ (адносна словаўтварэння параўн. Борысь, Leksyka słów., 30).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ахине́я ахіне́я, -не́і ж., лухта́, -ты́ ж.;

◊

нести́ ахине́ю не́сці ахіне́ю, мало́ць лухту́, пле́сці глу́пства, пляву́згаць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вярэ́паць ’плявузгаць’ (КТС, М. Паслядовіч). Узнікла ад вярэкаць (гл.) пад уплывам лексемы вярэ́паўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пустабя́ка ’пусты чалавек, што робіць пустое і гаворыць пустое’ (Варл.), пустабека ’пусты чалавек’ (лаг., Стан.), укр. пустобʼяка ’пусты, разбэшчаны чалавек’, рус. пустобяка ’той, хто гаворыць пустое’. Да пусты ў значэнні ’несур’ёзны, легкадумны’ і бяка ’дрэнь’ або вякаць (бекаць) ’плявузгаць, балбатаць’. Інакш ЕСУМ (4, 639–640): з рус. вякаць ’плясці, плявузгаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ляпу́каць ’плявузгаць’ (жытк., Нар. словатв., ТС). Да ля́паць 2 (гл.). Суфікс ‑ук‑ перадае працягласць дзеяння (параўн. шушукаць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)