маневро́вый ж.-д. манеўро́вы;
маневро́вый парово́з манеўро́вы параво́з.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прапы́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Утварыць пыхканне. Паравоз прапыхкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пы́хкаць, -аю, -аеш, -ае; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Утвараць гукі, выпускаючы пару, газ.
Пыхкае паравоз.
2. Выпускаць час ад часу дым (пры курэнні).
П. люлькай.
|| аднакр. пы́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні́.
|| наз. пы́хканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
штурха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Дэталь, прыстасаванне для падштурхоўвання чаго-н. (спец.).
Ш. клапана.
2. Дапаможны паравоз у хвасце цягніка або самаходнае судна, якое штурханнем рухае баржы (спец.).
3. перан. Чалавек, якому даручана падштурхнуць, паскорыць патрэбную ў дадзены момант справу (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
паслугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак.
Разм. Слугаваць некаторы час. [Шарахоўскі:] — Не, сыночкі, паравоз яшчэ нам паслугуе. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
параво́зны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да паравоза. Паравозная будка. Паравозны гудок. Паравозны дым. // Які абслугоўвае паравоз. Паравозны машыніст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
манеўро́вы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да манеўра (у 4 знач.), прызначаны для манеўраў. Прагрукацеў міма манеўровы паравоз, цягнучы за сабою цыстэрны. Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пы́хкаць несов.
1. пыхте́ть;
параво́з ~каў каля́ дэпо́ — парово́з пыхте́л о́коло депо́;
2. попы́хивать;
п. лю́лькай — попы́хивать тру́бкой
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чу́хкаць, ‑ае; незак.
Разм. Утвараць шумныя працяглыя гукі, характэрныя для паравозаў, паравых рухавікоў і пад. Сінеў і чухкаў недзе ў шэрых прыцемках паравоз. М. Стральцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хрыпа́ты, ‑ая, ‑ае.
Глухаваты, сіплы, нячыстага тону (пра гук). Кожны паравоз крычыць па-свойму.. У другога хрыпаты голас, нібы прастудзіўся паравоз, бегаючы ў вольных туманах і завеях. Лынькоў. Хрыпатымі галасамі маладых пеўнікаў пачынаўся новы дзень. Гроднеў. // Які ўтварае такія гукі. Дуня заводзіла хрыпаты грамафон, потым прымусіла спяваць Віктара. Колас. Але недзе пасля Бахмача, якраз тады, калі змоўк у вагоне хрыпаты рэпрадуктар, прыёмнічак раптам ажыў. Мехаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)