Verbum

каламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; незак., што.

1. Муціць, рабіць каламутным. [Хлапчукі] боўталі моцна нагамі, каламуцілі ваду, а Федзя здзіўлена пазіраў на іх і ўсміхаўся. Ваданосаў.

2. перан. Выклікаць неспакой, уносіць беспарадак, блытаніну. [Кацярына:] Быў сябар, а цяпер разбойнік. Такія ж толькі свет каламуцяць. Крапіва.

•••

Каламуціць (муціць) ваду — тое, што і каламуціць (у 2 знач.).

забаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., каго-што.

Задурманіць, затлуміць. Забаламуціць галаву.

пакаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.

Зрабіць каламутным (ваду, якую‑н. вадкасць).

абаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., каго.

Разм. Увесці каго‑н. у зман.

намуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., чаго.

Разм. Узняць каламуту, зрабіць каламутным. Намуціць вады каля берага.

закаламу́ціць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.

Разм. Замуціць, зрабіць каламутным. Гусі закаламуцілі ваду ў лужыне.

муці́цца, муціцца; незак.

1. Рабіцца мутным (у 1 знач.), каламуціцца.

2. Зал. да муціць (у 1 знач.).

адмуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак., што.

Спец. Аддзяліць адны часткі сумесі ад другіх, перамешваючы з вадой і даючы асесці цяжэйшым. Адмуціць вапну.

начмуці́ць, ‑мучу, ‑муціш, ‑муціць; зак.

Разм. Нагаварыць абы-чаго, увесці ў зман; дурманіць. Начмуціў пан ойча, як чараўнік... Нагнаў столькі туману, што бедны Клеманс ледзь не захлынуўся ў ім. Чарнышэвіч.