пакра́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Кракаць час ад часу. [Ля ракі], у раскошы, гадаваліся, пакраквалі і часам цэлымі чародкамі ўзляталі качкі. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кра́канне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. кракаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Сіваваронкі з сярдзітым краканнем кружыліся над дуплістымі дзеравякамі. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Краква ’дзікая качка’ (Нас., Касп.). Гл. кракаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Крахо́ўка ’дзікая качка’ (ТС, Жыв. сл.). Гл. кракаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кра́чка ’вадзяная птушка сямейства чаек’ (ТСБМ). Да кракаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рэ́хкаць ’кракаць (пра качкі)’ (ЛА, 1). Гукапераймальнае. Параўн. рохкаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Краўча́ць ’сквярціся (пра жаб)’ (Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Параўн. кракаць (гл.) (там жа, 2, 725).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Крэ́касць ’топкае балота’ (Сцяшк., Яшк., Сл. паўн.-зах., Федар., Шатал.), кракаць, гл. кратавінне. Параўн. кракталі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ке́ркаць ’цяжка дыхаць’ (Сцяшк. Сл.), ’гагатаць’ (Сл. паўн.-зах.). Гукапераймальнае, відаць, балт. паходжання. Параўн. літ. kerkti ’кракаць’ (там жа, 458).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ра́каць, ра́катэ ’кракаць’ (драг., ЖНС: “Качкэ́ ра́кають табэ жабэ́”). Верагодна, усечаная форма зыходнага дзеяслова кра́каць (гл.). Нельга, аднак, выключыць і магчымасць незалежнага гукапераймальнага ўтварэння, як, напрыклад, у назвах сіваваронкі Coracias garrulus L.: рус. ра́кша, н.-луж. rakajca; параўн. адпаведнае, на наш погляд, серб. žaba rakara, якое Скок (3, 101) звязвае, аднак, з rak (гл. рак 1), што ўяўляецца, па меншай меры, не відавочным.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)