бадня́к, ‑а, м.

Абл. Корч ад зваленага ў ваду дрэва. А перад хатай, на вуліцы, Зырка палаў смалісты бадняк, корч вялікай сасны, абкладзены дрывамі. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасмыле́ць

‘пабалець, патрывожыць, памучыць (ногі пасмылелі і перасталі); пагарэць без полымя (корч пасмылеў)’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пасмылю́ пасмылі́м
2-я ас. пасмылі́ш пасмыліце́
3-я ас. пасмылі́ць пасмыля́ць
Прошлы час
м. пасмыле́ў пасмыле́лі
ж. пасмыле́ла
н. пасмыле́ла
Загадны лад
2-я ас. пасмылі́ пасмылі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час пасмыле́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пасмыле́ць

‘пабалець, патрывожыць, памучыць (ногі пасмылелі і перасталі); пагарэць без полымя (корч пасмылеў)’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пасмыле́ю пасмыле́ем
2-я ас. пасмыле́еш пасмыле́еце
3-я ас. пасмыле́е пасмыле́юць
Прошлы час
м. пасмыле́ў пасмыле́лі
ж. пасмыле́ла
н. пасмыле́ла
Загадны лад
2-я ас. пасмыле́й пасмыле́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час пасмыле́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

коря́га ж. корч, род. карча́ м.; карча́га, -гі ж., карча́жына, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́рчык ​1, ‑а, м.

Памянш. да карэц; невялікі карэц. [Максім] кінуўся да вядра, прынёс корчык вады і працягнуў Машы. Мележ.

ко́рчык ​2, ‑а, м.

Памянш. да корч; невялікі корч. На камінку гарыць корчык. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лама́чына, -ы, мн. -ы, -чын, ж. (разм.).

1. Абломак дрэва (сук, кавалак нятоўстага ствала, корч, палка і пад.).

2. Старая або сапсаваная непрыгодная рэч.

Не стрэльба, а л.

3. перан. Нязграбны, няздатны (пра чалавека, жывёлу, звычайна старых).

Няуклюдная л.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ка́рча ’сухаваты корч, калода’ (Шн.). Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карча́к, ‑а, м.

Абл. Тое, што і корч (у 1 знач.). Міхаль спаткнуўся аб карчак. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карча́к 1. Гл. корч.

Карча́к 2 ’дужы, каржакаваты чалавек’ (Жыв. сл.), да корч. Метафарычны перанос значэння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчане́ць ’моцна азябшы, траціць адчуванне’ (ТСБМ, Чорны) («зрабіцца як корч, як пень»), параўн. дубець у тым жа значэнні. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)