дзю́рка ж., см. дзі́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

захля́снуць

‘засмеціцца чым-небудзь (дзірка захляснула)’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. захля́сне захля́снуць
Прошлы час
м. захля́снуў захля́снулі
ж. захля́снула
н. захля́снула
Дзеепрыслоўе
прош. час захля́снуўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзю́рка,

гл. дзірка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́лам, ‑у, м.

Выламанае месца, дзірка ў сцяне, плоце і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дупло́, -а́, мн. ду́плы і (з ліч. 2, 3, 4) дуплы́, ду́плаў, н.

1. Пустата ў ствале дрэва на месцы выгніўшай драўніны.

Вавёрка жыве ў дупле.

2. Адтуліна, дзірка ў зубе (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзі́рачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Памянш. да дзірка (у 1 знач.); невялікая дзірка. Тысячы шчылінак і дзірачак загараліся на сонцы, і ўсё гумно налівалася бліскучымі патокамі святла, зіхцела, жыло і ззяла ў залатых праменнях. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ла́та¹, -ы, ДМ ла́це, мн. -ы, лат, ж.

Кавалак тканіны, скуры, якім залатана дзірка на адзенні, абутку і пад.

|| памянш. ла́тачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ла́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзіра́, ‑ы; мн. дзіры; ж.

1. Вялікая дзірка (у 1 знач.); тое, што і дзірка. — Падай мне які-небудзь кол, а я ім здолею развярнуць дзіру так, што нават і сам улезу. Маўр. Пашчапала мачты вірам, Баржа знемагала. Трум праз шчыліны і дзіры Вада залівала. А. Александровіч.

2. Тое, што і дзірка (у 2 знач.). Штрыпке бездапаможна схапіўся за галаву і праклінаў увесь свет і сваю прафесію, праз якую ён трапіў у гэту.. дзіру, як называў ён падуладныя яму дэпо і станцыю. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азо́н, -у, м.

Газ з рэзкім пахам, злучэнне трох атамаў кіслароду, ужыв. для ачышчэння паветра, вады, а таксама ў тэхніцы.

|| прым. азо́навы, -ая, -ае.

○

Азонавая дзірка (спец.) — анамальная з’ява — змяншэнне натуральнай для дадзенай шыраты і пары года колькасці азону ў азонавым слоі атмасферы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

навылётны (об отверстиях) сквозно́й;

~ная ра́на — сквозна́я ра́на;

~ная дзі́рка — сквозна́я дыра́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)