далаго́дзіць

‘дагадзіць каму-небудзь, паддобрыцца да каго-небудзь’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. далаго́джу далаго́дзім
2-я ас. далаго́дзіш далаго́дзіце
3-я ас. далаго́дзіць далаго́дзяць
Прошлы час
м. далаго́дзіў далаго́дзілі
ж. далаго́дзіла
н. далаго́дзіла
Загадны лад
2-я ас. далаго́дзь далаго́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час далаго́дзіўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дагаджа́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дагаджаць — дагадзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

услужи́ть сов. (оказать услугу) зрабі́ць паслу́гу; (угодить) дагадзі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліслі́вы, -ая, -ае.

1. Які ліслівіць, дагаджае каму-н. з карысцю для сябе.

Л. хлопец.

2. Які змяшчае ліслівасць.

Ліслівая ўсмешка.

3. Ласкавы, угодлівы, які ўмее дагадзіць.

Л. голас (разм.).

|| наз. ліслі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клеўрэ́т, ‑а, М ‑рэце, м.

Кніжн. Прыхільнік, прыслужнік, які імкнецца дагадзіць свайму апекуну любымі сродкамі.

[Ад лац. collibertus — вольнаадпушчанік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падлаго́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; заг. падлагодзь; зак.

Разм. Зрабіць што‑н. добрае каму‑н., дагадзіць. Падлагодзіць таварышу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дастрэ́нчыць ’дагадзіць’ (Шат.). Запазычанне з польск. dostręczyć. Па паходжанню гэта дзеяслоў з прэфіксам do‑. Адносна этымалогіі польск. stręczyć параўн. Брукнер, 518.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́странчыць ’вельмі дагадзіць ва ўсім’ (Янк. Мат., Выг. дыс.), вы́странчыўшы дзеепрысл. ’зрабіўшы ўсё належнае’ (Сцяшк.). Ад польск. stręczyć ’раіць, рэкамендаваць’. Аб апошнім гл. Брукнер, 518.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падло́жны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца падлогам; фальшывы. Падложны дакумент. Падложнае пісьмо. □ Сяляне падазравалі, што мясцовыя ўлады, каб дагадзіць памешчыкам, абвясцілі падложны маніфест і лжыва яго тлумачаць. Лушчыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

услужы́ць, услужу, услужыш, услужыць; зак., каму-чаму.

Зрабіць паслугу; дагадзіць. [Муж] так ужо кахае Раю, што вачэй адвесці не можа, з ног звіваецца, каб усім усякім ёй услужыць. Мыслівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)