отбури́ть сов., горн. адбуры́ць, ско́нчыць буры́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бурэ́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. бурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буры́цца I несов., возвр., страд., разг. разруша́ться; обва́ливаться; см. буры́ць I

буры́цца II несов., страд., тех. бури́ться; см. буры́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забуры́ць, ‑буру, ‑бурыш, ‑бурыць; зак., што.

Разм. Прымусіць упасці; абрушыць, абваліць. Забурыць плот. Забурыць будан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буры́цца, бурыцца; незак.

Разм.

1. Разбурацца, рушыцца, развальвацца. // перан. Разбурацца, аказвацца нежыццёвым.

2. Зал. да бурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набуры́ць, ‑буру, ‑бурыш, ‑бурыць; зак., што і чаго.

Прасвідраваць бурам у якой‑н. колькасці. Набурыць свідравін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забури́ть​II сов. (начать бурить) пача́ць буры́ць, пача́ць свідрава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забу́ривать несов., техн. прабу́рваць, буры́ць, прасвідро́ўваць, свідрава́ць; см. забури́ть​I;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бурэ́ніць. Гл. буры́ць 2. Дзеяслоў бурэ́ніць узнік з формы буры́ць далучэннем «экспрэсіўнага» дзеяслоўнага суфікса ‑эн‑, вядомага амаль ва ўсіх славянскіх дыялектах.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разбуры́ць, -буру́, -бу́рыш, -бу́рыць; -бу́раны; зак., што.

1. Б’ючы, ламаючы, знішчыць, ператварыць у руіны.

Р. дом.

Р. мост.

2. перан. Парушыць, разладзіць, знішчыць.

Р. планы непрыяцеля.

Р. сям’ю.

|| незак. разбу́рваць, -аю, -аеш, -ае і разбура́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. разбу́рванне, -я, н. і разбурэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)