Банбе́нак ’бубен, барабан; чалавек, што гучна гаворыць’ (мазыр., Г. А. Цыхун, вусн. паведамл.). Польск. bębenek (bęben ’бубен’; прасл. аснова bǫb‑). Параўн. бамбэ́нак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бу́бны ’дзеці’ (Клім.). Укр. дыял. (зах.) бу́бен ’непаслухмяны хлопчык’. Запазычанне з польск. bęben хлопчык, бутуз’ (ад bęben ’бубен’, можа, пад уплывам італ. bambino ’дзіця’). Брукнер, PF, 7, 171; Рудніцкі, 230.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бубні́ць, бубне́ць. Да бу́бен 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бубна́ч, ‑а, м.
Разм. Тое, што і барабаншчык. Тут ускочыў у хату бубнач і схапіў з-пад паліцы бубен. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бубні́ць несов., разг.
1. бить в бу́бен;
2. перен. бубни́ть, бормота́ть, ворча́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прабубні́ць сов., разг.
1. проби́ть в бу́бен;
2. перен. пробубни́ть, пробормота́ть, проворча́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Абабэ́нчыць ’аб’есціся’ (КТС) < польск. obębnić się ’тс’ (< bębien ’бубен’). Гл. Мартынаў, SlW, 68.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
забубні́ць сов., разг.
1. (забить в бубен, барабан) забараба́нить;
2. перен. забубни́ть, забормота́ть; заворча́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бразгу́чы, ‑ая, ‑ае.
Які можа бразгатаць. Браў бубен я бразгучы, плоскі. Каб адагнаць і боль і страх, Я так лупіў, што адгалоскі Звіняць дагэтуль у вушах. Грачанікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тарарычка ’бразготка, бубен’ (у камедыйных творах XVII- XVIII стст., Праблемы філал., 12; Ст.-бел. лексікон). Ад гукапераймальнага тарара, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)