дрынду́шка, -і, ДМ -ду́шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).
1. Якая-н. цацка, бразготка.
На падлозе валяліся розныя дрындушкі.
2. Частушка, прыпеўка.
Святочную цішыню парушалі вясёлыя дрындушкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бра́згалка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Разм. Тое, што і бразготка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бу́бенец м. бразго́тка, -кі ж., бо́мка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
балабо́лка, -і, мн. -і, -лак, ж. (разм.).
1. Бразготка, якую чапляюць жывёле на шыю, каб не гублялася.
2. ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -лцы, Т -ай (-аю), ж. Чалавек, які хутка і многа гаворыць; пустаслоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ляско́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Прыстасаванне, пры дапамозе якога ўтвараецца дробны, перарывісты стук; бразготка (у 4 знач.). Набралі загоншчыкі трашчотак, ляскотак, свісткоў і пайшлі ў абход некалькіх лясных кварталаў. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тарахцёлка ’бразготка’ (Байк. і Некр.). Ад тарахцець, гл. папярэдняе слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
побряку́шка разг. бразго́тка, -кі ж.; (безделушка) перен. ца́цка, -кі ж., за́баўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
*Лапотка, лун. лопо́тка ’бразготка’ (Шатал.). Рэгіянальнае ўтварэнне з суф. ‑к‑a ад лопат, лапатаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Траско́тка ‘бразготка’ (АБ, 6), трыску͡отка ‘тс’, трыскота́ті ‘трашчаць’ (Вруб.). Аналагічна да трашчотка < трашча́ць, гл. троскат.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тарарычка ’бразготка, бубен’ (у камедыйных творах XVII- XVIII стст., Праблемы філал., 12; Ст.-бел. лексікон). Ад гукапераймальнага тарара, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)