пярцо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перцу. Пярцовы пах. // Прыгатаваны з перцу, з перцам. Пярцовая гарэлка. Пярцовы пластыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́мавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рому, уласцівы рому. Ромавы пах. // Прыгатаваны з рому, з ромам. Ромавая баба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэве́невы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэвеню, уласцівы яму. Рэвеневы ліст. Рэвеневы пах. // Прыгатаваны з рэвеню. Рэвеневы кісель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэзедо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэзеды. Рэзедовы лісток. Рэзедовы пах. // Які здабываецца з кветак рэзеды. Рэзедовы алей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрпенці́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тэрпенціну, уласцівы яму. Тэрпенцінавы пах. // Які здабываецца, атрымліваецца з тэрпенціну. Тэрпенцінавая кіслага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фейхо́а,

1. Кустовая вечназялёная расліна сямейства міртавых.

2. Плод гэтай расліны з моцным пахам, які напамінае пах суніц, ананаса.

[Ісп. Feijoa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хло́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да хлору. Хлорны пах. // Які мае ў сабе хлор. Хлорная кіслага. Хлорная вапна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

часно́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да часнаку, уласцівы яму. Часночны пах. Часночная галоўка. // Прыгатаваны з часнаку. Часночная прыправа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ване́ць ’смярдзець’ (Бяльк.). Да вонь < прасл. *oni̯a; гук в у пачатку слова пад уплывам веяць (Мейе, JF, 5, 333) або прасл. *vǫx‑ (БЕР, 1, 176). Рус. вонь ’смурод’, ст.-рус. воня ’пах, водар’, укр. вонь, польск. woń, в.-луж. wóń, wónje, н.-луж. woń, чэш. vůně, славац. vôňa ’тс’, балг. воня́ ’смурод’, серб.-харв. вȍњ, во̀ња ’пах’, славен. vónja ’тс’, ц.-слав. вонꙗ ’водар, пах’. І.‑е. паралелі: лац. animus ’дух’, ст.-інд. anaḥ ’подых’, грэч. άνεμος ’вецер’, гоц. us‑anan ’выдыхаць’ (Праабражэнскі, 1, 95–96; Фасмер, 1, 349; Шанскі, 1, В, 158–159; БЕР, 1, 176; Брукнер, 630; Махэк₂, 704).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

расцячы́ся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -чэ́цца; расцёкся, -цякла́ся, -ло́ся;

1. Пацячы ў розных кірунках па якой-н. паверхні.

Вада расцяклася па падлозе.

2. перан. Распаўсюдзіцца дзе-н., па чым-н.

Па целе расцяклася цеплыня.

Расцёкся пах свежага хлеба.

|| незак. расцяка́цца, -а́ецца.

|| наз. расцяка́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)