абмежава́цца, -мяжу́юся, -мяжу́ешся, -мяжу́ецца; -мяжу́йся; зак.
1. Не пайсці ў сваіх дзеяннях далей чаго-н., звесці дзейнасць да пэўнага кола пытанняў, задаволіцца чым-н.
А. дасягнутым.
2. Вызначыць мяжу якога-н. участка зямлі; з’явіцца мяжой чаго-н.
|| незак. абмяжо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
добраахво́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, які па ўласным жаданні ўступіў у армію ў час вайны.
Пайсці добраахвотнікам на фронт.
2. Той, хто па сваёй ініцыятыве ўзяў на сябе якую-н. работу.
Ехаць на ўборку знайшліся добраахвотнікі.
|| прым. добраахво́тніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
насма́рку нареч. / идти́ (пойти́) насма́рку разг. ісці́ (пайсці́) у глум, марнава́цца (змарнава́цца), прапада́ць (прапа́сці) дарэ́мна.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нямі́лы
1. прил. неми́лый;
2. в знач. сущ. неми́лый;
пайсці́ за́муж за ~лага — пойти́ за́муж за неми́лого
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пуска́ць ’перастаць утрымліваць, дазваляць пайсці, зайсці і пад.’ (Нас., ТСБМ, Бяльк., Варл., ТС), ’кідаць’ (Варл.), пуска́тэ ’адступаць (пра зіму)’ (малар., Нар. лекс., Сіг.); у спалучэннях: пуска́ць ікру ’нераставаць’ (ЛА, 1), пуска́ты рошч ’пачынаць расці, пайсці ў рост’ (Клім.), пуска́ць дзе́раво ’сплаўляць лес’ (навагр., Нар. лекс.), пуска́ць агіта́цыю ’агітаваць’, пуска́ць вайну́ ’пачынаць вайну’ (уздз., Жд. 3), укр. пуска́ти ’выпускаць, адпускаць, упускаць’, рус. пуска́ть ’прапускаць, адпускаць’, дыял. пуска́ть икру́ ’нераставаць’, балг. пу́скам ’вызваляць, дазваляць пайсці, зайсці і пад.’, макед. пуска ’тс’. Лічыцца новаўтварэннем у адносінах да пусці́ць (< *pustiti) у выніку другаснай імперфектывацыі (так ужо Брант, РФВ, 24, 143) па узору лушчы́ць/луска́ць і пад.; рэгулярныя формы: рус. пуща́ть, польск. puszczać, серб.-харв. пу̏штати, славен. púščati, балг. пу́щам, чэш. pouštěti, славац. púšťať, в.-луж. pušćeć, н.-луж. pušciś (< *pustjati). Гл. пусціць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́курыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак.
1. што. Дакурыць да канца, зрасходаваць курэннем.
В. папяросу.
В. усе цыгарэты.
2. каго (што). Абкурваючы, выгнаць.
В. лісу з нары.
3. перан., каго (што). Выгнаць, прымусіць пайсці, выйсці (разм.).
В. няпрошаных гасцей.
|| незак. выку́рваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адна́к.
1. злуч. супраціўны. Тое, што і але¹ (у 1 знач.).
Дажджу пакуль што няма, а. ён можа пайсці.
Хоць і многа працуе, а. не стамляецца.
2. пабочн. сл. Тым не менш, усё ж, усё-такі.
Вы, а., не забудзьце абяцанага.
Чалавек, а., не здаваўся.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́прасіцца, ‑прашуся, ‑прасіліся, ‑прасіцца; зак.
Настойліва просячы, атрымаць дазвол пайсці, паехаць куды‑н. Выпрасіцца на пабыўку. □ І выпрасіўся я на работу ў лес. Гарэцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пакульга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
1. Пайсці кульгаючы. [Марцін] павярнуўся і, злёгку абапіраючыся на гнуткі арэхавы кіёк, пакульгаў да кузні. Мележ.
2. Кульгаць некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бязво́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць бязвольнага; бязволле. А цяпер.. [Ярашу] рабілася брыдка за ўласную слабасць і бязвольнасць і часта хацелася пайсці да Зосі на злосць жонцы. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)