ізалява́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад ізаляваць.
2. у знач. прым. Адасоблены, асобны. Ізаляваная група. Ізаляваны факт.
3. у знач. прым. Пакрыты ізаляцыяй (у 3 знач.). Ізаляваныя правады. Ізаляваны дрот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скрэ́бены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад скрэбці (у 2, 3 знач.).
2. у знач. прым. Такі, што скрэблі, чысцілі. Скрэбеная падлога.
3. у знач. прым. Чышчаны, абчышчаны (пра гародніну, рыбу).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
страмчэ́йшы, ‑ая, ‑ае.
Выш. ст. да прым. стромкі (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Лаба́тка ’бязрогая карова’ (Нар. сл., Сл. паўн.-зах., Мат. Маг.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад прым. лсібат‑ая і суф. к‑а (Сцяцко, Афікс. наз., 113). Параўн. таксама рус. пск. лоба‑ тик ’лабастая скаціна’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зацкава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад зацкаваць.
2. у знач. прым. Злоўлены; заганяны на паляванні сабакамі (пра звера).
3. перан.; у знач. прым. Змучаны праследаваннямі, нападкамі, паклёпамі і пад. Зацкаваны чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
распы́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад распыліць.
2. у знач. прым. Які мае выгляд пылу, з’яўляецца пылам. Распыленая глеба.
3. у знач. прым. Не злучаны ў адно цэлае; раздроблены. Распыленыя сілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ссука́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад ссукаць.
2. у знач. прым. Звіты, скручаны з некалькіх нітак у адну. Ссуканая пража.
3. у знач. прым. Зрасходаваны пры суканні. Ссуканы клубок. Ссуканая ручайка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ *Лазя́нка, лозянка ’птушка бугай, Botaurus stellaris L.’ (Маш., ТС) — у выніку намінацыі словазлучэння з прым. лазяны пры дапамозе суф. ‑κ‑α. Да лаза (гл.). Параўн. польск. kamionka, Шапка. Толькі палескае (Карскі, Труды, 479).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сто́йбішча ‘часовае паселішча качэўнікаў’ (ТСБМ, Стан.), ‘месца адпачынку жывёлы на пашы’ (ТСБМ), ‘стойла, стаянка’ (Нар. Гом.), стаўбаві́шча ‘тс’ (Варл.). Дэрываты ад стаяць (гл.) з суф. ‑ішч‑, зыходныя праз назоўнік *стойба, прым. *стаўбавы (< *стаўба).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ік 1 прысл. (Бяльк., Шат.), смал. ик. Гл. як.
Ік 2 прым. (Шат., Жд. II), зах.-бранск. ик. Пратэтычнае і‑. Гл. к.
Ік 3 ’пра іканне’ (мсцісл., Нар. лексіка, 176). Ад ікаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)