Мерзлата́ ’прамёрзлы стан глебы’ (ТСБМ). Як навуковы тэрмін узята з рус. мерзлота ’тс’. Да ме́рзнуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паве́рхневы пове́рхностный;

п. слой гле́бы — пове́рхностный слой по́чвы;

~вае нацяжэ́нне — физ. пове́рхностное натяже́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зату́хнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; зату́х, -хла; зак.

1. Перастаць гарэць, патухнуць.

Агонь затух.

Спрэчкі затухлі (перан.: спыніліся).

2. Слабеючы, перастаць вагацца, заціхнуць, спыніцца.

Ваганні глебы затухлі.

|| незак. затуха́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гу́мусавы, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе гумус; з гумусам. Гумусавы слой глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяспло́ддзе, ‑я, н.

1. Няздольнасць даваць патомства.

2. Неўрадлівасць (пра глебу). Бясплоддзе глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вільго́тнасць, ‑і, ж.

Наяўнасць вільгаці ў чым‑н., ступень насычанасці вільгаццю. Вільготнасць глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аграмеліяра́цыя, ‑і, ж.

Сістэма асушальных або арашальных мерапрыемстваў, накіраваных на павышэнне ўрадлівасці глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэграда́цыя, ‑і, ж.

Паступовая страта былых добрых якасцей; заняпад. Дэградацыя глебы. Дэградацыя культуры.

[Лац. degradatio — зніжэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кісло́тнасць, ‑і, ж.

Ступень змяшчэння кіслаты (у 2 знач.). Кіслотнасць глебы. Кіслотнасць малака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мерзлата́, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

Прамёрзлая глеба; прамёрзлы стан глебы. Вечная мёрзлага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)