во́рчык м.

1. (упряжное приспособление) валёк;

2. (способ упряжки) пристя́жка ж.;

запрага́ць на в. — запрята́ть в пристя́жку;

хадзі́ць на ~ку — ходи́ть в пристя́жке

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пі́лка ж.

1. (действие) пи́лка;

п. дроў — пи́лка дров;

2. уменьш., в разн. знач. пи́лка;

купі́ць сабе́ ручну́ю ~ку — купи́ть себе́ ручну́ю пи́лку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спі́нка ж., в разн. знач. спи́нка;

с. дзіця́ці — спи́нка ребёнка;

с. мінта́я — спи́нка минта́я;

с. крэ́сла — спи́нка кре́сла;

вы́краіць ~ку — порт. вы́кроить спи́нку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́пуск в разн. знач. вы́пуск, -ку м.;

вы́пуск словаре́й вы́пуск сло́ўнікаў;

прошлого́дний вы́пуск ле́ташні вы́пуск;

рома́н в двух вы́пусках рама́н у двух вы́пусках;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

припёк​II (увеличение в весе хлеба после выпечки по сравнению с весом затраченной муки) прыпёк, -ку м.;

дать большо́й припёк даць вялі́кі прыпёк.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

холоде́ц м.

1. (студень) разг. сту́дзіна, -ны ж., хало́днае, -нага ср., квашані́на, -ны ж., халадзе́ц, -дцу́ м.;

2. (окрошка) обл. халадні́к, -ку́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аса́дка ж.

1. наса́дка; приса́дка;

2. опра́вка, обрамле́ние ср.;

3. устано́вка;

1-3 см. асадзі́ць I;

4. уст. (письменная принадлежность) ру́чка;

5. в др. знач. оса́дка;

падму́рак даў ~ку — фунда́мент дал оса́дку;

распа́лены мета́л лёгка дае́ ~ку — тех. раскалённый мета́лл легко́ даёт оса́дку;

парахо́д з невялі́кай ~кай — парохо́д с небольшо́й оса́дкой

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

К ’да’, прыназоўнік з дав. скл. (БРС, ТСБМ; выражае прасторавыя, часавыя, аб’ектныя і мэтавыя адносіны). У гаворках: к ’да’ (Бяльк.; мсцісл., Нар. сл., Нік. Напаў., Радч., Сержп. Грам., Сержп. Прымхі, Шат.), ка ’да’ (Бяльк., ТСБМ, Сержп. Прымхі; ужываецца ў спалучэнні «ка мне»), ік ’да’ (Рам.), ак ’да’ (Рам.). У ст.-бел. мове Карскім адзначаны к, ик ’да’. Сержпутоўскі (Грам., 13) адзначае, што прыназоўнік к перад б, д, г, ж, з вымаўляецца амаль што як г. Укр. к, ік, ку (зах.), рус. к, ко, ку, ик, польск. k, ku, палаб. ka, чэш. k, ke, ku, славац. k, ku, gu, ko, ke, н.-луж. k, ku, в.-луж. k, ke, ku, славен. k, h, g, серб.-харв. k, ka, ik, kak, мак. кон, бал. к, към. Ст.-рус. къ, ст.-слав. къ. Этымалогія няпэўная. Прыназоўнік не ўтварае рэгулярнага прэфікса. Структуры тыпу польск. gwoli, бел. палес. кстроцы, магчыма, серб.-харв. кнадити з’яўляюцца выпадковымі. Таму нельга пагадзіцца з уключэннем прыназоўніка к у адзін рад са слав. sъn і vъn. Рэканструкцыя *kъn, заснаваная на аналогіі з гэтымі прыназоўнікамі і на параўнанні к са ст.-інд. і ст.-іран. kam (паслялог з дав. скл.), дастаткова не абгрунтавана. Копечны лічыць, што праславянскай формай магла быць толькі такая, як kъ (ESSJ, 100). Старажытныя сувязі прыназоўніка не зусім ясныя. Звычайна параўноўваюць са ст.-інд. паслялогам kám ст.-іран. kam ’дзеля’, аднак Бенвеніст (Зб. Фасмеру, 70–73) звярнуў увагу на фармальную і семантычную тоеснасць слав. k і сагд. kw (ku). Паводле Копечнага, ESSJ, 1, 106, нельга бачыць у гэтым запазычанне ў славянскія мовы; адзначаная тоеснасць або з’яўляецца вынікам паралельнага развіцця, або гэта агульная з’ява. Копечны (там жа) пераканаўча мяркуе, што слав. *ku (kъ) і інд.-іран. *ku як прыназоўнікі ўтварыліся ад прыслоўя займеннікавага паходжання (параўн. складанае kъ‑de < *ku‑dhe). Трубачоў (Этимология–1974, 175–176) супраць Копечнага, ён падкрэслівае, што наогул нельга аддзяляць прыназоўнік *kъ ад займенніка *kъ‑ і лічыць, што прыназоўнік не ўтвараў прэфікс, спасылаючыся на рус. конура, каверза, укр. ковертати, прикмітити, ковʼязнути. Гэтыя прыклады дапускаюць розную інтэрпрэтацыю (як назоўнікавыя, дзеяслоўныя ўтварэнні або складанні тыпу польск. gwoli, палес. кстроцы і інш.) і не даводзяць рэгулярнага характару прыназоўніка kъ. Аб займеннікавым kъ гл. падрабязна пад хто. Гл. яшчэ Слаўскі, 3, 290–293; Фасмер, 2, 146–147; Копечны, ESSJ, 1, 99–106.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адзі́нка ж., в разн. знач. едини́ца;

паста́віць ву́чню ~ку — поста́вить ученику́ едини́цу;

а. вымярэ́ння — едини́ца измере́ния;

адміністрацы́йная а. — администрати́вная едини́ца;

баява́я а. — боева́я едини́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заква́ска ж., в разн. знач. заква́ска;

з. хле́ба — заква́ска хле́ба;

палажы́ць ~ку ў це́ста — положи́ть заква́ску в те́сто;

чалаве́к до́брай ~кі — челове́к хоро́шей заква́ски

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)