дрывасе́к, ‑а, м.

1. Той, хто сячэ лес на дровы, займаецца нарыхтоўкай дроў. Набыў .. [Арцём] пілу і сякеру, зрабіўся дрывасекам. Бядуля.

2. Жук, лічынкі якога кормяцца драўнінай; вусач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыжано́сец, ‑носца, м.

1. Гіст. Удзельнік крыжовых паходаў, які першапачаткова насіў на адзенні крыж з чырвонай тканіны.

2. Жук, шкоднік злакаў, з чорным крыжападобным рысункам на жоўтых надкрылах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́лік 1 ’рагач, рагаты жук’ (Дэмб., 2; Ліс.). Укр. во́лик жук-насарог’. Да вол (гл.); названы, відавочна, па знешняму выгляду, па наяўнасці рагоў.

Во́лік 2 ’гультай’ (З нар. сл.). Няясна. Да воля, вольніца?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клянёк ’ялец, Leuciscus leuciscus L.’ (Жук.). Гл. клень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уко́рмлены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад укарміць.

2. у знач. прым. Сыты, адкормлены. Жук штогод прадаваў шэсць-сем укормленых свіней. Брыль. Сцепаніда .. была дужая, шыракаплечая, укормленая жанчына. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грача́нік ​1, ‑а, м.

Небяспечны шкоднік зерневых культур; хлебны жук.

грача́нік ​2, ‑а, м.

Блін з грэцкай мукі. Коля захапіў з сабою пару самых большых гарачых грачанікаў з кавалкам сала. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сурвэ́та, ‑ы, ДМ ‑ваце, ж.

Тое, што і сурвэтка. На стале ляжала белая сурвэта. Гартны. [Ганна] дастала з шафы льняную сурвэту.., накінула яе на стол, потым пачала завіхацца, ля печы. Жук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жужа́к ’вялікая муха, якая кусае летам скаціну’ (черв., Нар. лекс., 63), ’авадзень’, ’хрушч’, ’гнаявік’, ’вадзяны жук’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. рус. том. жужг ’жук’, перм. жужга ’гнаявік’, цюмен., табол. ’жукі’. Утворана з суфіксам ‑ак ад асновы дзеяслова жужэць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скарабе́й, ‑я, м.

1. Жук-гнаявік, які водзіцца ў гарачых краінах.

2. Малюнак свяшчэннага жука ў старажытных егіпцян на манетах, на камені і пад., а таксама манета, камень і пад. з такім малюнкам.

[Лац. scarabaeus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смалёўка, ‑і, ДМ ‑лёўцы; Р мн. ‑лёвак; ж.

1. Невялікі жук сямейства даўганосікаў, шкоднік хваёвых лясоў.

2. У батаніцы — адна‑, двух- і шматгадовая травяністая расліна сямейства гваздзіновых з белымі, ружовымі, чырвонымі кветкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)