зубе́ц м
1. тэх (востры выступ на інструменце і г. д.) Zahn m -(e)s, Zähne;
2. архіт (надбудова на сцяне) Zínne f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Zínke
f -, -n зубе́ц, зуб (грабляў, відэльца)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Zínne
f -, -n во́стры вы́ступ; зу́бец (сцяны)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Zácke
f -, -
1) зубе́ц, зазу́брына
2) зачэ́пка
3) жарт. нос
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
зубо́к м
1. Zähnchen n -s, -;
◊ папа́сці каму-н на зубо́к das Ópfer von j-s Gespött [Schikáne] wérden;
2. (часнаку) Knóblauchzehe f -, -n;
3. гл зубец
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
barb
[bɑ:rb]
n.
1) калю́чка f., зубе́ц -ца́ m. (на кручку́, страле́)
2) зье́длівае сло́ва, зье́длівасьць f.
the stinging barb of sarcasm — пяку́чая зье́длівасьць сарка́зму
3) Bot. асьцю́к -а́ m.
4) Zool. ву́сікі (у ры́баў); калю́чкі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
tooth
[tu:Ө]
1.
n., pl. teeth [ti:Ө]
1) зуб -а m.
2)
а) зуб грэ́беня; зубе́ц -ца́ m., зубцы́ pl. або́ зу́б’е coll. (гра́бляў, пілы́)
б) зубы́, зубцы́ pl. (у машы́не)
2.
v.t.
1) устаўля́ць зу́бы
2) нараза́ць зубы́
•
- have no tooth for fruit
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Kláue
f -, -n
1) кіпцю́р, ла́па
j-m in die ~n fállen* — папа́сціся каму́-н. у ла́пы (тс. перан.)
2) тэх. зуб, зубе́ц
3) разм. дрэ́нны по́чырк
4) капы́т
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Zahn
m -(e)s, -Zähne
1) зуб
éinen ~ zíehen* — вырыва́ць зуб
die Zähne flétschen — вы́скаліць [вы́шчарыць] зу́бы, ска́ліць зу́бы
mit den Zähnen knírschen — скрыгата́ць зуба́мі
mit den Zähnen kláppern — ля́скаць зуба́мі (ад холаду і г.д.)
etw. zwíschen den Zähnen múrmeln — мармыта́ць што-н. скрозь зу́бы
◊ j-n auf den Zähnen fühlen — прашчу́пваць каго́-н.
die Zähne in die Wand háuen — ≅ пакла́сці зу́бы на палі́цу
Háare auf den Zähnen háben — быць зуба́стым
éinen ~ auf [gégen] j-n háben — мець зуб на каго́-н.
sich (D) an etw. (D) Zähne áusbeißen* — разм. палама́ць сабе́ зу́бы на чым-н.
die Zähne hében* — е́сці што-н. неахво́тна; ≅ круці́ць но́сам
◊ Áuge um Áuge, ~ um ~ — во́ка за во́ка, зуб за зуб
2) тэх. зубе́ц
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)