Verbum

кула́к​^I м.

1. Faust f -, Fäuste;

сціска́ць кулакі́ die Fäuste bállen;

пака́зваць кула́к (j-m) die Faust zéigen, (j-m) éine Faust máchen;

велічынёй з кула́к fáustgroß;

2. вайск. gebállte Kraft;

3. тэх. Nócken m -s, -; Kréuzkopf m -(e)s, -köpfe; Kláue f -, -n;

◊

смяя́цца ў кула́к sich (D) ins Fäustchen láchen;

пакаштава́ць кулако́ў Háue kríegen;

даць во́лю кулака́м Schläge áusteilen;

заці́снуць каго-н. у кула́к j-n sich (D) únterordnen;

не шкадава́ць кулако́ў mit vóller [gánzer] Kraft dráufloshauen;

трыма́ць каго-н у кулаку́ j-n in der Hand háben

аб прыназ. (у спалучэнні з займеннікамі мне, усім, усёй, усіх – аба)

1. (для абазначэння збліжэння, сутыкнення, дотыку) an (A), gégen (A);

вы́цяцца аб ка́мень an [gégen] éinen Stein stóßen*;

2. (пры назве тэмы думкі, мовы, пачуццяў і г. д.) über (A), von (D), bezüglich (G), in Bezug auf (A), für (A);

ле́кцыя аб выхава́нні éine Vórlesung über die Erzíehung;

напаміна́ць аб чым-н. an etw. erínnern;

шкадава́ць аб чым-н. etw. bedáuern;

хвалява́цца аб кім-н. für j-n sórgen;

размаўля́ць аб чым-н. von [über] etw. spréchen*;

◊

не аб адны́м то́лькі хле́бе nicht vom Brot alléin;

3. гл. а ІІ