fugitive

[ˈfju:dʒətɪv]

1.

n.

1) зьбе́глы -ага m.; бягу́н -а́ m.

2) уцяка́ч уцекача́ m., уцяка́чка f.

3) Obsol. дэзэртэ́р -а m.

2.

adj.

1) зьбе́глы

2) мімалётны, міну́чы

3) вандро́ўны; бадзя́жны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Rítter

m -s, -

1) ры́цар;

fáhrender ~ вандро́ўны ры́цар;

zum ~ schlágen* пасвяці́ць у ры́цары;

ein ~ óhne Furcht und Та́del ры́цар без стра́ху і дако́ру;

der ~ von der tráurigen Gestalt ры́цар журбо́тнага во́браза;

ein ~ von der Féder жарт. пісьме́ннік; піса́ка;

ein ~ von der Áhle жарт. шаве́ц;

ein ~ von der Nádel [von der Élle] жарт. краве́ц

2) кавале́р о́рдэна

◊ árme ~ жарт. грэ́нкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)