Verbum

расточение

уст. раскіданне, -ння ср., марнатраўства, -ва ср., марнаванне, -ння ср., шэйганне, -ння ср.

см. расточать 1

расточенный

расточаны, мног. парасточваны

см. расточить I 1

расточённый

раскіданы, растрачаны, змарнатраўлены, марна страчаны, расшэйганы

см. расточить II

расточитель

марнатравец, -раўца муж.

расточительница

марнатраўніца, -цы жен.

расточительно

нареч. марнатраўна

расточительность

марнатраўнасць, -ці жен.

расточительный

марнатраўны

расточительство

марнатраўства, -ва ср.

расточить

I совер.

1) тех. растачыць, мног. парасточваць

расточить деталь — растачыць дэталь

2) (размыть) уст. размыць, мног. паразмываць

II совер. книжн. (безрассудно истратить) раскідаць, растраціць, змарнатравіць, марна страціць, обл. расшэйгаць

расточить наследство — змарнатравіць спадчыну